IronMan Emilia Romagna in Italië

‘Het lange verhaal’

Voor de mensen die nog nooit bij een hele triathlon of IronMan event zijn geweest volgt een korte introductie:

Zodra wij op woensdag aankomen in het plaatsje Cervia waar de ironman gehouden wordt is het al zichtbaar dat hier wat staat te gebeuren. De meeste restaurants hebben ironman vlaggen wapperen en uit menig zij straat hoor je het geratel van een achterwiel in een tijdrit fiets. Of je kijkt de lange straten in en ziet mensen hardlopen in flitsende triathlon uitrusting of met de kenmerkende ironman rugzakken lopen. Dan is het nog maar woensdag, elke dag hierna gaat het stadje alleen maar meer flitsende lycraoutfits zien en een hoog fitheidsgehalte ademen. Het blijft een imponerend gezicht.

We ontmoeten eind van de middag Liselore (die ook de hele doet) en Martine (die op de 70.3 van start gaat). Een rondje door het oude centrum en dan aanschuiven bij een mooie pizzeria die aan het parcours zit. Goede sfeer en de planning voor de komende dagen doornemen.

De dag erop zijn we al vroeg weer met Liselore en Martine bij de registratie om de benodigdheden op te halen. Daarna de expo over om de te dure ironman merchandise te kopen en nog kleine verkenning. Daarna terug om nog even te zwemmen en daarna de andere huisgenoten te ontvangen. Dat zwemmen bleek toch even anders te gaan dan verwacht. Niemand anders in de zee, dat is wel vreemd, toch maar in pak er in, tussen alle krabbetjes door, brilletje tot 3 keer toe vol met water, via een kwal na 50m rechtsomkeer. Dit is niet helemaal zoals ik gepland had. Alles loslaten en andere focus.

Bij terugkomst in het appartement komen trainer Stefan Rorije en Anna Jetske (AJ) 10 minuten later ook aan. Rond 19 uur samen met Liselore en Martine en ondertussen ook gearriveerd Berber (70.3) uiteten in afwachting van het laatste koppel dat nog moet arriveren, mijn ouders (Auck en Willem).

We dineren gezellig met elkaar wat de basis vormt voor de dagen die nog zullen volgen.

De tussenliggende dag meer van het zelfde en ook wat regen, tegen het eind van de middag de fiets in het parcfermé zetten (wat een klere eind heen en weer lopen is) de looproutes goed checken en samen met Stefan ren ik terug naar het appartement waarbij we een deel van de route ook nog lopen.

Raceday

Vroeg op en alle ‘routine‘ zaken doorlopen. Eten, voeding klaar maken voor de race. Daarna vertrek met de auto naar de start. De laatste zaken in PF klaar zetten en dan naar het strand. Om 7.30 is de start, ik heb gekozen in het voorste vak te staan. Elke 12” vertrekken er 6 atleten. Ik voel me relaxed om de dag te starten en sta er met veel anderen. De mindset is dat ik ga voor een rappe tijd maar dat ik zware momenten zal moeten nemen zoals ze zijn. Elke triathlon verloopt weer anders maar de zekerheid is wel dat er zware momenten zijn. Er is een redelijke branding maar niet problematisch. Ik ben vlot weg maar heb het eerste gedeelte moeite met goed oriënteren. Op het lange stuk parallel aan de kust vind ik mijn slag tussen alle kleine kwalletjes, het wemelt ervan maar voelt niet als vervelend. Het is meer opletten niet teveel zoutwater binnen te krijgen. Het zwemmen gaat niet vanzelf na het ronden van de laatste boei terug richting de kant weet ik dan ook niet hoe snel ik hier vanaf wil zijn. De zwemvorm vooraf was niet denderend maar goed genoeg voor een basis. Uit het water blijkt het 1.04 te zijn wat eigenlijk voor nu prima is. De wissel is enorm ver lopen, ik sta halverwege het >500m lange PF. Redelijk vlot ben ik gewisseld en ren naar de uitgang. Het fietsparcours kent een 20km aanloop stuk dan 2 rondes waarbij het ene stuk snelweg is en daarna richting een heuvel/berg en weer terug naar de snelweg.

Het eerste stuk gaat prima ik kom goed in de cadans en haal best wat atleten in. Het opletten zit in niet te hard beginnen ook omdat het qua wind nog wel eens kan wisselen. En dat blijkt ook zo te zijn. Ik focus mij op mijn eigen race en gevoel en haal daarbij al best wat atleten in. In positie in de race klim ik, onderweg staat mijn entourage ook langs het parcours wat erg helpend is. Het zijn lange redelijk saaie stukken en de wind en de warmte maken het soms in dit vroege stadium al best eens lastig. Ik heb niet de beste benen vandaag maar kom aardig weg. Richting het noorden naar het dorpje en daarna de klim verloopt best goed, de weg is op enkele momenten slecht aar het meest van de tijd goed. In het dorpje Forimpopoli is het gezellig druk, via een marktplein wat tevens de verzorging is door naar een prachtig geasfalteerd stuk. Aan het einde links en daar is de klim.

Ik had het parcours willen verkennen 2 dagen terug maar door de regen is dat er niet van gekomen. Dat had ik beter wel even kunnen doen omdat ik de klim toch wat verkeerd had ingeschat. Deze bleek toch wat langer te zijn dan verwacht. Gelukkig kom ik goed omhoog en haal hier veel atleten in. Het publiek werkt stimulerend. Bovenop in het dorpje Bertinoro is het ook heel gezellig druk. Daarna vollebak naar beneden en het gemiddelde weer wat bijtrekken. Eenmaal weer bij de snelweg blijkt de wind toch al meer toegenomen en moet ik dezelfde ronde nogmaals maken. Onderweg noem ik nog tegen Stefan: “het is een serieuze klim jonguh”.

De 2e ronde verloopt een stuk moeizamer, de warmte en wind spelen me wat parten om een goede cadans te behouden. Ook moet ik net zoals altijd hier en daar even overgeven. Niet veel maar toch wel wat vaker dan anders. Het is enorm zoeken, ook naar een goede focus.

Gelukkig vind ik deze in Liselore. Zij is later dan mij gestart en daardoor kom ik haar in de 2e ronde achterop. Ik reken uit dat ik haar nabij de klim zal passeren.

De 2e keer dat ik bij de klim aan kom zie ik Liselore en natuurlijk even een succes wens momentje. Ik kies een andere strategie om omhoog te fietsen. Iets meer op cadans zodat ik meer kan blijven zitten. Dit gaat goed tot halverwege dan loopt mijn ketting er af. De jury motor staat naast mij te kijken of ik geen hulp krijg aangeboden. (Dat is niet toegestaan)

Tot 3x toe loopt de ketting er af en is het even vloeken en schelden. Toch lukt het de boel weer op orde te krijgen en kan ik vervolgen. Het heeft me best wat minuten gekost en vooral ook posities. Net voor de top weet ik Liselore weer te achterhalen om de achtervolging in te zetten. Mijn moraal is wel geknakt, en ik merk dat het weerslag heeft op mijn benen en de focus op pushen. Ik had me ingesteld op wind mee richting de kust, maar dat bleek toch helaas wat gedraaid waardoor de laatste 20km erg zwaar worden. Op de momenten dat ik gepasseerd werd door een atleet viel deze eigenlijk ook gelijk stil, dus ik was gelukkig niet de enige ;)

In een groepje kom ik weer aan bij het PF, voor mijn gevoel wel leeg gestreden. Ik gooi er een vlotte wissel uit en zoek zo snel mogelijk naar de cadans voor het lopen. Nog maar een marathon is mijn gedachten. Mijn doelen reeds wat verloren. Het lopen voelt de eerste 2km wat zwaar aan, toch als ik de kilometer tijden bekijk op het horloge gaat het alles behalve langzaam. Misschien zelfs wel wat te hard….

Iets temporiseren maar nog steeds hard door. Ik kom een man achterop die ook vergelijkbaar tempo heeft en besluit hier aan te haken. Vooral om te voorkomen dat ik te hard blijf lopen. De focus zit goed en ik weet dat ik de eerste ronde van 10km prima zal doorkomen. Aandacht houden bij goed blijven eten. Daardoor verlies ik bij de verzorgingspunten soms 10” seconden o mijn tempo maker maar kan het vlot weer dichten. Na de eerste ronde zakt zijn tempo teveel en besluit ik zelf door te lopen. Ik moet 4 rondes maar zelf reken ik in Frysman rondjes, elke 7 km is een rondje dat gaat net wat sneller en past beter bij mijn voedingsplan en is natuurlijk goed voor de moraal. Hendrik Plantinga staat ook langs het parcours en moedigt mij aan, later blijk dat hij ook de 70.3 doet.

Mijn entourage staat langs het parcours en noemen me dat ik 13e in mijn leeftijdsgroep ben op dit moment. Dat levert me wel even een enorm negatief gevoel op, zover achter de feiten aan door dat k*t gefiets…de helpende woorden daarentegen zijn maar je loopt wel op schema 2.51 dus je kunt er nog wel een aantal inhalen. Door alle bochtjes in het parcours is het kijken op het horloge er wat bij ingeschoten omdat het soms een vertekend beeld geeft. Ik besluit dat de top 10 op zijn minst moet lukken. In de 3 ronde hoor ik dat ik 9e lig en nog steeds op schema* loop. (*Tijdens mijn eerste triathlon in Barcelona maakt de pro atlete Laura Philipp ook haar debuut en loopt een tijd van 2.52, afgelopen zomer in Finland deed ze het nogmaals. Zij is voor mij een voorbeeld, ik wil lopen zoals haar, vol passie en souplesse naar die tijden toe. Deze zomer was mijn doel nog 2.54, maar dat heb ik aangepast naar 2.52 vanwege Laura!)

Ik push door en het gaat allang niet meer als vanzelf maar ik heb mijn doel kruip door. Het duurt heel lang voordat ik eindelijk 7e lig. Dat lijkt dan voor even het eind, toch wil ik door knallen naar de finish ik mag het nu niet meer loslaten. De pace is goeden gaat door, maar het kost wel enorme inspanning op dit vast te houden. Ik race mensen enorm hard voorbij en in de laatste 2 km richt ik me op de finish. Ik mag afslaan en naar de finish op het strand. 14e totaal in 9.04 met een marathon tijd van 2.52! (Thanks Laura) wat de 2e marathon tijd van de dag is. Uiteindelijk ben ik in mijn leeftijdsgroep 5e geworden. En heb zoveel atleten in kunnen halen.

Met gemengde gevoelens want tja wie denk en voelt er nog helder na een hele zit in in de verzorgingstent. Daar tref ik Erik van den Haak. Hij is vlak achter mij geëindigd. Tijdens de race had ik hem als Nederlander herkent aan zijn pakje maar tijdens de race niet meer bewust gespot. Hij was tijdelijk een richtpunt totdat ik hem niet meer zag.

Enorme dank aan mijn entourage voor de support onderweg. Auck & Willem, AJ, Martine en Berber. Liselore onderweg. En Anja niet alleen nu maar juist ook al die trainingsdagen en momenten dat we samen trainen of jij mij moet missen. In het speciaal Stefan Rorije, jij leest mij als geen ander en daardoor lukt het om telkens verder te bouwen op al het voorgaande. Ik ben je enorm dankbaar voor alle energie en tijd die je bereid bent in mij te investeren. Jammer dat het vandaag net anders liep maar mooi dat we het wel weer redden om het mentale aspect op de voorgrond te krijgen. Het blijft een groot avontuur, hopelijk nog heel lang zonder einde.

Dank aan Runpoint Leeuwarden voor de ondersteuning gedurende het hele seizoen. Daarin ligt de basis van motivatie en stap voor stap kunnen werken naar de hoofddoelen. Op de nieuwe schoen Mizuno Rebellion een klasse marathon kunnen afleveren. Dat is dus een blijvertje. Studiosmids de dank dat ik deze website als platform heb om mijn verhaal te doen.

Nu eerst even herstellen en op naar heel veel meer…