Het zwarte shirt van de Frysman.

Afgelopen jaar schreef ik na afloop van de 5e editie van de Frysman mijn verhaal over mijn deelname, de zware strijd, maar vooral de ‘down to earth’ magie van de Frysman. Dit stuk was genaamd ‘het blauwe finishers shirt van de frysman’!

Afgelopen zaterdag 11 juli 2020 zou de 6e editie van start gaan, ik ga geen woord schrijven over de reden daarvoor. Mijn hart en passy (Friese spelling ) liggen bij de Frysman en op het Reaklif. En dus had ik na het bericht van afgelasting van de Frysman al besloten de 11e juli op het Reaklif door te brengen. Het liefst in het woelige IJsselmeer water, skroeiend door Gaasterland op de fiets, en rennend tegen de helling van de legendarische grond van Reaklif. Kortom een normale Frysman als alle anderen, maar dan zonder heldenhelpers, publiek, atleten, speakers!

In de laatste weken hoorde ik van verschillende kanten dat er meer betrokken personen waren die het idee hadden 11 juli op Reaklif te verschijnen. Ieder met zijn eigen doel en intentie maar wel met dezelfde ‘passy’!

Ook had de organisatie van de Frysman aan atleten gevraagd de camping en accommodatie boekingen te laten staan, wat maakt dat de atleten die ook de sponsoren en betrokken partijen bij de Frysman een warm hart toedragen, al op fries grondgebied aanwezig waren.

Daarnaast was er ook nog een groep triatleten aanwezig uit Leeuwarden en omstreken die een week eerder de halve hadden zullen doen maar deze vanwege het weer een week verschoven had, en het alsnog druk werd boven op het Reaklif.

Mijn doel deze dag was de Frysman zoveel mogelijk als vooropgestelde doel te benaderen en dus de afstand zo volledig mogelijk. Helaas heb ik in de afgelopen maanden een blessure opgelopen waardoor het verstandig is het hardlopen op dit moment niet te forceren. Dus 3,8-180-7. En waar de uitspraak is “de Frysman doe je alleen” is dit mijn insteek. Echter is de kanttekening dat ook al doe je de Frysman alleen, je beleefd deze vooral ‘samen’!

Dus heb ik mijn start uitgesteld tot het moment dat ik gezamenlijk met de anderen te water kon gaan. Geflankeerd door Ed, Ben en Kris ben ik gestart. (Net echt!)

Tijdens het zwemmen werd ik bijgestaan door Iris. Geen boeien betekent zelf je route kiezen en dus net zolang in het water heen en weer zwemmen tot dat de afstand voltooid is. De lastige golfslag maakt dat het wederom toch weer een uitdaging vormt in het immer onvoorspelbare IJsselmeer.

Een relatief rustige wissel, met support en verzorging van mijn ouders, en door met onderdeel 2; skroeien op de fiets.

De anderen zijn vlak voor mij vertrokken en fietsen gezamenlijk 2 rondes. Net voor Hemelum kom ik ze voorbij. En zal ze pas later deze dag weer terug zien.

De eerste ronde verloopt voorspoedig, hard, goede cadans, wat extra rekening houden met het verkeer omdat ik niet vrij baan heb zoals in de wedstrijd.

Na 1 ronde kom ik in een rappe tijd door, van mijn support crew krijg ik gelletjes aangereikt en zeil Reaklif weer af.

De 2e ronde trekt de wind flink aan, waardoor het toch ineens een stuk zwaarder wordt. Ik merk dat het me meer energie kost dan gewenst. Toch blijf ik prima binnen mijn tempo. De 3e ronde in begint het me zwaar te vallen. Nu merk ik vooral dat ik niet zoals in andere seizoenen, voorbereidende wedstrijden heb gehad. De racemodus is stoffig zeker als niets om mij heen wijst op enige vorm van wedstrijd, kortom prima mentale training. De 3e ronde wordt mijn laatste ronde, ik merk dat de energie wat wegloopt. Ik laat het wedstrijdtempo varen en toer tussen de vele recreatieve fietsers, solexen en cabrio’s mijn rondje af. Nog even een social stop bij mijn collega Marijke die aan het parcours woont en mij support en foto’s maakt.

Met volle benen fiets ik Reaklif weer op en maak mij klaar voor mijn ronde rennen. 1 ronde van 7 kilometer in mijn racepace, kortom niet langzamer dan 29’30.

Het voelt heerlijk weer te rennen op dit traject, ondanks de broeierige warm, richting Warns zorgt de wind weer voor verkoeling. Heen en terug bij de windmolens, ik kan het wel dromen. Terug bij de gedenksteen met opschrift ‘Leaver dea as slaef’ klok ik af op 29’23 wat mij tevreden stemt.

Ik neem een douche in het IJsselmeer en vertrek daarna na de ‘pasta verkenning’ om na te praten met de andere aanwezigen deze Frysman dag.

De maaltijd verzorgd door de Potvis is heerlijk. Aansluitend vind de de-briefing plaats (Martine en Tsjeard), alle aanwezigen ontvangen een ‘trochsetter’ shirt. Dit jaar is de ‘frije edysje’ genaamd. De kleur van het shirt is zwart net als de ‘0 edysje’ en daarmee wederom exclusief.

Ruud komt met de trikipedia Frysmankennisquiz daarna is het vooral ervaringen, doelen, plezier en passy met elkaar delen.

Notitie aan Ruud; het antwoord op de laatste vraag mag je aanvullen.

‘De Frysman doe je alleen, maar beleef je samen’

Zeer voldaan zijn Anja en ik aan het einde van de avond terug gereden.

Ik wil alle betrokken aanwezigen bedanken voor deze mooie dag.

Weet dat ik graag met jullie deze passy deel en daar ‘grutsk’ op ben.

Volgend jaar op 3 juli staan we er weer, alleen en samen!

Foto,s volgen nog.