De Spartathlon en de ‘greedy cup’

De spartathlon:

De historische ultrarace van Athene naar Sparta over 246 km georganiseerd sinds 1983, gebaseerd op de tocht van de Griekse boodschapper Phipiddis ca. 500 v.c.

Zaterdagochtend 28 september 2024.

De zon komt langzaam op, zoals ook de ca. 400 atleten verschijnen aan de voet van de Akropolis nabij het historische Dyonisus theater. Het is een plek waar al eeuwen gesproken en uiting gegeven wordt aan de kijk op beschaving. Ook deze dag zal daar aan voldoen waarschijnlijk vooral op persoonlijke niveaus van de atleten, begeleiding, vrijwilligers en supporters/bewoners.

In mijn voorbereiding heb ik niet de opbouw kunnen genieten zoals ik deze het liefste zou willen. Dat neemt niet weg dat de lat van mijn altijd hoge ambities, minder hoog is komen te liggen. Om met deze lastige interne wrijving om te gaan heb ik geprobeerd daar een plan of metafoor voor te vinden.

De beker der rechtvaardigheid!

De beker der rechtvaardigheid van Pythagoras beter bekend als de ‘greedy cup’.

Als metafoor om gulzige mensen bescheidenheid te leren, dus ook om atleten nederigheid te leren in het aangaan van uitdagingen. De werking van de beker: aan de binnenkant van de beker staat een lijn getekend tot hoever de beker te vullen, de centrale kolom is een holle buis. Wordt de beker tot de lijn gevuld is er niets aan de hand en kun je de ‘wijn’ drinken, schenk je de beker te vol dan loopt deze via de buis helemaal tot de bodem leeg en heb je niets! Toen ik dit voorgaande week in het museum van kunst en wetenschap in Athene zag, kon ik het als een les op mijzelf betrekken. Voor de race heb ik een replica van deze beker aangeschaft om mijzelf deze les te doen spiegelen.

Die ochtend aan de voet van de Akropolis sta ik met 11 andere Nederlanders. Ik heb nieuwe mensen ontmoet en veel atleten gesproken. De gezamenlijke sfeer is goed. Ook met de crew of familie zijn het mooie momenten. Iedereen heeft zo zijn eigen verhaal, doel en plan (ambities). Ieder verhaal begint deze ochtend maar niet iedereen zal de finish halen, dat is een gegeven bij deze race. De credits hier te mogen staan zijn in dat geval al heel belangrijk!

Deel 1: Megara

Start…omringd door toeschouwers banen we ons een weg op de sierlijk bestrate weg in noord-westelijke weg van de Akropolis. De stoep af en de weg op. De kruispunten zijn bemand door politie agenten die al het verkeer tegenhouden, als een kudde los geslagen dieren rennen we in een lang lint richting Daphni. Aan de zijkant van wegen staan mensen te klappen en roepen 'bravo' we passeren in korte tijd veel tankstations, bushaltes en kiosken die allemaal het dagelijkse leven van Athene vormen. Wij als lopers hebben daar deze ene dag van het jaar de uitzondering. Onderling groeten lopers elkaar. Voor mij is het vooral het juiste tempo afstemmen. Ik heb mij voorgenomen de eerste 10 kilometer het tempo hoog te hebben zodat ik wat uit de drukte kom. De hectiek van de stad is nadelig voor mijn concentratie. Voor mij zie ik de top lopers in de verte. Ik passeer atleten maar wordt zelf ook gepasseerd. Ik ga Mascha voorbij, met haar liep ik dit jaar zowel Texel als de 24u, we groeten kort. Niet veel later wordt ik voorbij gelopen door de winnares van vorig jaar en de nummer 2 daar vlak achter. Gevolgd door de Nederlandse dames Sameena en Hinke. Zij gaan mij echt te hard, ik loop zelf onder de 4.30 p/km dat is met alles te gaan nog een heel eind. Het loop Athene uit lichtelijk omhoog. Boven op de bult is het rustiger en bijna buiten de stad. Na ruim 9 kilometer gaan de we de snelweg richting Elefsina op waar we de komende 10 kilometer zullen lopen over de afgezette baan aan de zijkant. Het verkeer raast voorbij. Als we bij Elefsina de weg afgaan het dorp in staan Anja en Jorke daar voor een foto. Ik voel me fris in energie, heb wel wat een stijf gevoel in mijn linker bovenbeen. We zitten nu op de afstand van een halve marathon, lopen het industrie gebied van Elefsina in. Bij de verzorgingspost vul ik mijn drinken aan, dit gaat iet wat rommelig gelukkig heb ik nog ruim 200km om dit beter onder de knie te krijgen.

De kustweg naar Nepaki is een prettig alternatief voor de schoorsteenpijpen van de industrie. Het blauwe zeewater links en de glooiingen van het asfalt voor me uit. Allemaal bekend terrein doordat ik dit met de auto al verkend had. Mijn hartslag is stabiel maar toch steeds wel wat hoger dan verwacht. Het is deels de spanning van de race en de inspanning samen met de warmte die het nodige vragen van mijn lijf. Het navigeren verloop gemakkelijk, de pijlen zijn duidelijk zichtbaar daarnaast zijn er nog steeds voor mij lopers in zicht. Mijn bovenbeen begint steeds gevoeliger te worden, het beperkt me niet in bewegen maar voelt ook niet soepel en prettig om later in beperkt te worden. Ik loop Megara in wat op de marathon afstand ligt, direct voorbij Megara is CP 12 waar mijn crew voor het eerst mag staan. Mijn plan is even balsem op mijn spier te smeren zodat dit in kan trekken en hopelijk voor wat souplesse kan zorgen. Bij het tankstation is het aan weerszijden van de weg heel druk met support. Anja en Jorke staan klaar, we hebben afgesproken dat ik bij de posten niet ga zitten en door wil lopen. Gelijk bij deze eerste maak ik daar al een uitzondering op, het is nodig en ik weet dat deze dag pittig gaat worden. Ik heb niet de topdag waarop ik hoopte, dat is jammer maar geen reden om te lang mee bezig te zijn.

Ik ben snel weer onderweg de bekende kustweg op die vanuit vele Spartathlon filmpjes bekend is. Hier loop ik weer een stukje met Hinke. De oude weg die we lopen met de gaten en losse stenen, danst rond de kustweg die nu nog weinig bereden is op de ochtend.

Deel 2: de hitte

In mijn vooraf bedachte plan heb ik de route/dag opgedeeld in 3 delen. De start tot Megara als eerste deel met als doel positie voorin en voor de warmte uit de nodige kilometers al gemaakt hebben. Deel 2 is het dagdeel richting de zonsondergang. Dat zal rond het kilometerpunt 122 zijn. Vooral als doel de warmte zo goed mogelijk verdragen zonder daar teveel energie in kwijt te raken. Mijn tempo zal dan ook flink dalen om te zorgen dat ik niet oververhit zal raken.

De kustweg die we lopen is ongeveer 20 kilometer. Tot nu toe lukte het eten en drinken goed en kon het redelijk verdragen. Maar de strijd in mijn lijf is gaande en zoals bij veel wedstrijden komt het er weer uit. Ik maak me daar nooit zorgen om omdat ik daarna gelijk weer opnieuw kan aanvullen. Ik krijg de tip wat extra zout te nemen, bij elke post staat een zout vaatje dan maar zonder tequilla...

Mijn tempo is fors gezakt, bij elke post dompel ik mijn pet in de emmer met ijskoud water. Ik drink en koel met blokjes ijs, dan wandel ik weer bij de post vandaan. De rust in het lichaam meenemen en dan na elke meters weer beginnen met rennen. Mijn bovenbeen blijft ook nog steeds gevoelig, bij cp 17 krijg ik te horen dat er bij cp 22 massage is.

Mijn doel is dus nu op weg naar Korinthië en een massage hebben.

Wederom een snelweg op die ook omhoog loopt. Delen ren ik, en delen wandel ik zodat ik omhoog niet teveel forceer. De meeste hoogte meters liggen in de 2 helft van de afstand.

Als ik aankom in Isthmia mag ik over de brug van het Korinthië kanaal. Het is er druk van de toeristen waardoor ik helemaal vergeet te kijken naar de diepte.....zo jammer....maar focus is ook belangrijk. Bij cp 22 op km 79 zie ik de crew weer. De massage is helpend door even te liggen en wat extra te eten en drinken. De warmte is killing maar steeds koelen helpt enorm. Vanaf nu mijn petje ook aangevuld met de lap in de nek die ook nat gemaakt kan worden. (mijn moeder heeft deze lap van stof met de Friese vlag gemaakt als aanvulling op de pet). Dit gedeelte is meer landelijk gebied genaamd oud Korinthië. Landweggetjes wat zanderig door prachtig glooiend landschap en steeds weer kleine dorpjes.

Nu mag mijn crew vaker bij een cp staan. Zo ook op punt 26 (92km) in oud Korinthië naast de tempel van Apollo. Een mooi bouwwerk met prachtige zuilen. Ik eet en drink wat extra maar heb eigenlijk veel behoefte aan soep. Helaas komt dat pas op een veel later punt in de route. De warmte hakt er stevig in, ik kan door blijven gaan maar worstel hier enorm mee. Als we bijna noordelijk de kust van de Golf van Korinthië naderen gaan we zuidelijk meer de berg gebieden in. Het is eigenlijk nergens echt vlak, nu zijn er steeds meer klimmetjes in. De weg naar Nemea vanaf het 100km punt loopt op. Mijn crew staat op steeds meer punten. Ik maak het ze niet makkelijk, mijn vooraf bedachte schema is al geheel op de achtergrond. Ze moeten daardoor lang wachten op de tussenpunten.

Op cp 32 krijg ik eindelijk mijn gewenste soep. Ook komt Jaapjan hier vlak na mij aan. Jaapjan: in 2004 zaten we samen op de sportopleiding in Zwolle, daarna elkaar uit het oog verloren en 2 jaar terug na de zestig van Texel elkaar op de boot weer getroffen. We lopen beide de langere afstanden. De laatste periode meer contact gehad in de voorbereiding en de laatste dagen in Athene veel opgetrokken met elkaar. Onze crews trekken samen op en vanaf dit punt wij ook! We zijn op 114 km in de race en 12 uren onderweg het wordt nu tijd voor een lampje. Dat stemt me gerust omdat de hitte dan nu eindelijk voorbij is. De soep doet wonderen voor mij, ik heb nu ineens een nieuwe energie, loop weer soepel en vloeiend!

Deel 3a: de avond

De nieuwe energie past ook in mijn plan dat ik zodra de hitte van de dag voorbij is weer terug kan naar mijn eigen ritme van lopen. Posities terugpakken in de race en kilometers vreten. De beklimmingen zijn niet stijl maar wel continue aanwezig. Ik merk dat ik omhoog gemakkelijk ga, als het iets zwaarder wordt wandel ik een stukje om zo niet onnodig te verspelen, vaak niet veel later ren ik alweer. Jaapjan had nog wat langer pauze nodig dus voorlopig nog even solo. De komende 30km staan in teken van toewerken naar de voet of aanloop van de Sangaspas op 140. Jaapjan sluit aan en zo lopen we een aantal checkpoints samen. Daardoor gaan kilometers beduidend sneller.

Onze crews zijn ondertussen aan het eten. We passeren het 140 kilometer punt. Voor nu blijft het moeten overgeven terugkeren. Ik weet er een modus in te vinden waardoor het me niet benadeeld maar ik door kan blijven gaan. Steven (begeleider van Mascha) is ook steeds in de buurt. Dat werkt ook als een anker punt en kort moment van contact waarin hij ook duidelijk bevestigd dat de avondracemodus aangegaan is. De beklimmingen worden steeds langer. Jaapjan kan wat eerder verder dan ik, waardoor we niet meer samen lopen.

Bij cp 43 pak ik een massage, deze man verstaat zijn vak en kneed mij met stevige hand in no time weer soepele benen onder mijn lijf. Met wat eten in mijn lijf kan ik weer sterk verder.

Het ritme omhoog blijft goed tot de voet van de pas, ik wandel grotere stukken wat energie spaart maar ik kom niet veel sneller dichterbij. Om mij heen zoek ik steeds naar de berg die we straks over mogen. Ik kom aan op cp 47 'mountainbase' op de weg omhoog heb ik de nodige vermoeidheid gemerkt, vooral slaap. Het is tegen 2 uur 's nachts. Als ik omhoog kijk zie ik de rood knipperende lampjes van het bergpad naar de top leiden. Dit ziet er serieus stijl en prachtig uit. Met Jorke spreek ik af dat hij mij na 6 minuten slapen op het bankje wakker maakt. Daarna bak koffie, muts en handschoenen aan en omhoog gas geven.

Het omhoog over de losse rotsen en stenen gaat me gemakkelijk af, ik haal de nodige lopers in, het is wel fris maar niet koud ondanks de harde wind op de berg. Het is wenden en keren en af en toe kijk ik even over het randje, waarmee je op sommige plekken liever geen misstap wilt maken. Toch ben ik vlot boven zonder al te veel moeite. Een colaatje en dan weer verder. Naar beneden is veel lastiger.

Een wintersport dal afdaling maar dan op los grind/stenen. Rennen naar beneden voelt niet veilig genoeg, ik wil me niet verstappen. Maar telkens als ik mijn lopen af probeer te remmen dan glij is op de losse stenen verder. Ook hier zijn de rode lampen de lijn en is het nog een heel eind naar beneden.

Ook dit punt is voorbij, nu nog een ruime 80 kilometer, waarbij ik met cut-off tijden weet dat ik genoeg marge heb.

Op ruim 170 kilometer zo rond 4 uur in de nacht loop ik Nestani in, ik passeer daarbij Hinke en Sameena die samen wandelen met begeleider Paul. Bij de verzorgingspost neem ik kort de tijd om mijzelf te verzorgen bij mijn crew. Jaapjan is net weer onderweg, als Sameena en Hinke aankomen hebben we even kort oogcontact en gebaren hoe het gaat en dan ga ik verder. Ik wil mijn gevonden tempo vasthouden.

Bij cp 53 kom ik aan, 20m voor mij loopt Jaapjan net weg, ik roep hem nog maar hij hoort het niet. De vroege ochtend is fris met wat korte afstanden tussen enkele checkpoints. Ik neem nog een kort slaap momentje op een stoel in de verzorgingstent.

Op 195 km ben ik in bij cp 60 in Tegea. Een grotere verzorgingspost. Volgens Anja loop ik wat bleekjes binnen. Ook hier een massage, korte powernap terwijl er iemand met ambulance afgevoerd wordt. Daarna nog even naar het toilet en op naar de nieuwe dag.

Ook Hinke is op dit punt gearriveerd en vertrekt net iets eerder dan mij.

Deel 3b: de nieuwe dag

In mijn originele plan wilde ik nu zo ongeveer nabij de finish zijn. Zodat ik niet nog een dag in de warmte zou moeten lopen. Ik weet nu allang dat dit vandaag niet op gaat en ik wederom de warmte mag gaan verdragen. Daar kijk ik tegenop toch is het overzichtelijker omdat het nog ruim 50 km is en dat voelt als een klein stukje.

Op het 200km punt begint de lange laatste klim, tenminste dat is de theorie, voor mij zie ik Hinke. Dit heeft de snelheid omhoog ook wat verloren op dit moment. Ik wissel stevig wandelen en rennen omhoog wat af. Helaas is dit de klim die mentaal er stevig in hakt. Er komt geen eind aan, na 9 kilometer wandelen en rennen is het plateau bereikt, we zitten op 10.30 in de ochtend dus de warmte dient zich ook aan.

Vooraf op de kaart/hoogte profiel lijkt de laatste 40+ kilometer vooral dalen te zijn. In de praktijk zijn er toch steeds weer kleine klimmetjes omhoog die het zwaar en eindeloos doen voelen. Wel merk ik dat ik steeds meer grip krijg op voeding, korte stop en rennen. Ik neem nu vooral gelletjes, bij verzorgingsposten dip ik witbrood in de cola zodat het makkelijk naar binnen gaat, hier en daar een stukje banaan en het hoofd koelen. Elke keer als ik de crew weer zie wil ik weten waar de volgende cp is en wanneer ik hen weer zie. Het blijken steeds blokjes van ongeveer 10 km te zijn. Ik daal, haal in en kom in een ritme van doorgaan. De pijn vermoeidheid lijkt vooral te stabiliseren en mijn focus is op de finish in Sparta.

Deel 3c: de finish

Op 10km voor de streep bij het tankstation op cp 72 zie ik mijn crew voor het laatste moment. Ik vul aan wat ik nog nodig heb en kan nu aftellen. De cp 73-74 liggen niet ver uit elkaar en cp 75 is de finish.

Ik begin te jagen en haal naar beneden nog een flink aantal andere atleten in. Op cp 74 een kort cola stopje en door het is nog 2,5 kilometer door Sparta heen.

Iets verderop zie ik Anja al staan, de afspraak is mijn rugtas en petje af te geven, shirtje te wisselen voor de finish en de Friese vlag met mij mee dragen.

Er stopt een motoragent die op mij wacht en mij Sparta rond begeleid. Kilometers kunnen lang duren, vlak voor de laatste bocht wordt de motoragent vervangen door fietsende kinderen. Ze willen me een boks geven en roepen 'bravo'. Als ik de bocht om ga zie ik de lange finish straat, aan weerszijden terrassen met publiek die juichen, ik zwaai alle richtingen op. Zodra ik het volledig afgezette gedeelte opga komen er nog allemaal rennende kinderen bij. Dit voelt heel compleet, die waardering door die kinderen in het gebaar van meerennen. Ik ontvouw de vlag en laat mijn herkomst zien. Ik zie het beeld van Leonidas, het is echt, nu geen filmpje of foto of afbeelding. Ik ben hier echt aangekomen.

Op het moment dat ik de trap betreed voel ik enorme dankbaarheid dat het gelukt is. Ik leg mijn hand op de voet van Leonidas waarmee ik mijn finish bevestig!

Diep van binnen voel ik me ontroerd maar merk vooral de opluchting.

Als ik mij omdraai kan ik mij enkel even overgeven aan het moment.

Dankbaarheid naar Anja en Jorke die hier bij mij op het finishplateau staan.

Ik drink van de kom met water die iedere deelnemer aan de finish krijgt, ontvang de krans op mijn hoofd en een penning.

31.31 uur, plek 52, 246 km Athene-Sparta

Terugblik:

Dat ik dit in gezondheid en vrijheid kan doen, gezegend ben met betrokken mensen om mijn heen zowel ter plaatse als thuis stemt mij zo dankbaar. Omdat in alle dag om mij heen met mensen om mij heen die gezondheid niet altijd vanzelfsprekend is. Het voorrecht te kunnen doen wat ik graag doe raakt me diep. Ik ben tevreden met mijn finish, daarnaast heb ik niet kunnen voldoen aan mijn ambities wat altijd een keerzijde is van prestaties nastreven. Ik verwacht meer van mijzelf maar moet mij schikken in de momenten in de werkelijkheid. Dat is gelukt door de finish als basisdoel na te streven en niet in de verleiding komen de beker der rechtvaardigheid te over vol te schenken.

Spartan mile & contacten:

De dag na de race is de Spartanmile waarbij alle deelnemers in onderbroek een ronde over de oude atletiekbaan rennen achter het standbeeld van Leonidas. Wandelen mag ook. Dus dat gaat mij prima af. Alle nagesprekken met de andere atleten zijn bijzonder. Ieder heeft zijn verhaal rond het wel of niet finishen. Je kunt elkaar daarin heel goed begrijpen. Het samen zijn werkt daarin helend. Van de 345 starters zijn er maar 193 gefinisht wat maakt dat het toch wel erg exclusief is. Ik wissel mijn shirt met een Braziliaan. We gaan op lunch namens de burgermeester. En in de bus terug bijzondere gesprekken met andere atleten.

Ik ben ook dankbaar dat ik weer nieuwe mensen heb mogen ontmoeten, dat is voor mij altijd de verrijking van mijn leven.

Hinke, Stephane, Brian, Mascha, Jaapjan, Sameena, (ik), Arjan, Sjirk, Endy, Henry

Prestaties staan nooit alleen:

Mijn allergrootste dank gaat natuurlijk uit naar Jorke & Anja. Ik heb het jullie alles behalve makkelijk gemaakt. Fijn dat jullie deze tijd energie hebben willen offeren voor mij. Zonder jullie steun was het mij niet gelukt. De steun onderweg van Steven, Arnaud & Gert-Jan, Paul, Radmer. Jaapjan, wat fijn dat ik met jou mocht lopen samen.

Alle andere atleten waarmee ik samen heb mogen optrekken deze dagen, het was geweldig! Leonie en Silvio voor alle info in de voorbereiding.

Mizuno, mij voorzien van de benodigde kleding en schoenen

Runpoint, voeding, kleding en schoenen en mooie gesprekken.

Stefan Rorije, voor de schema's, en fysieke begeleiding en daarmee vertrouwen

Topfysio Wommels (Wytske) voor de fysieke preparatie, belastbaarheid.

Studiosmids het bieden van ruimte mijn verhaal te noteren en daarmee ook anderen te mogen inspireren.