Adventurerun op 't Amelân

Het verslag heeft even op zich laten wachten om 2 redenen. Mijn eigen verhaal moest nog even een weg en plek vinden en daardoor de juiste visie en woorden, mede door de impact dat mijn wedstrijd verloop een heel ander gebied beslaat dat de impact van wederom een lockdown voor veel mensen om mijn heen ook voor hun gezinnen en bedrijven. De belevenis van een wedstrijd valt dan al snel in het niet.

Op de helft van december is het jaarlijks terugkerende evenement de Adventurerun bijna vaste prik. Organisator Casper maakt er met zijn crew een strakke wedstrijd van.

Voor mij tevens even een weekendje weg. Samen met Gerda & Jurjen, en natuurlijk Anja.

Op vrijdag direct uit het werk met de boot. Bij de boot tref ik Yke (Frysman finisher 2017) dat blijft toch altijd een wonderlijk fenomeen, Frysman finishers herken ik uit duizenden. Van de boot nummer halen en ultraloper, inspirator en vrijwilliger Robin treffen met zijn gezin. Casper in een haastig voorbij gaan, maar toch even ontmoeten. De eerste insteek is vakantie, gezellig samen, kletsen, spelletje, eten, eindelijk weer samen zijn. Daarmee schiet een goede mentale wedstrijdvoorbereiding er volledig bij in. Oke, er is op zaterdag ochtend nog voldoende tijd, maar dat uitstelplannen past niet bij mijn normale wedstrijd voorbereiding.

Zaterdag ochtend, na alle aangekondigde geluiden van een lockdown en gekkigheden, is het toch eerst rustig opstarten de zaterdag ochtend. Mijn nachtrust was erg matig en zeer vroeg wakker. Rustig ontbijten en een klein beetje wedstrijd voorbereiding in de vorm van mijn spullen klaar leggen, mooie nieuwe schoenen van sponsoren Mizuno en Runpoint. Zin heb ik zeker in het lopen, en een redelijk goed gevoel, maar de focus lijkt nog wat te ontbreken. Ik heb nog geen raceplan bedacht of doorvoeld, de normale stappen van eten voor de race is totaal anders. Wel ben ik relaxed en gemotiveerd.

Ruim een uur voor de start staan we klaar om die kant op te gaan op de fiets, tevens een mooie warming up. Aldaar nog wat laatste voorbereidingen en tijd om even te kletsen en mensen te ontmoeten. Aangekomen daar is het al best druk. Veel bekenden, zo ook mijn collega Evelien. Zij loopt samen met haar man de 10 kilometer. Even een foto voor de werkapp. Ondertussen oog voor de concurrentie op de 21,1 km. Erik heeft de startlijst voor de wedstrijd atleten beïnvloedt met zijn loopvrienden, daardoor staat er een mooi hoog niveau aan de start, tevens ook veel lokale bekenden.

Voor de start wens ik Gerda, Anja en Berber succes met hun wedstrijd over de halve marathon, bij de start tref ik, Richard, Remco, Wilco, Mechiel, Roelof, Thijs, Erik, Mark, Jelle en Pieter. nog geen 5 minuten voor de start beginnen ineens de zenuwen op te spelen, ik mis het doordachte plan wat ik normaal voor een wedstrijd heb.

Ik ga het startvak in en sta 2e lijn. 10 seconden later klinkt het startschot en ben ik weg.

Met de eerste groep mee, tempo 1e kilometer 3.14.....dat is mooi snel laten we maar zeggen. Ik zit op de trekhaak bij Mechiel, we laten de groep gaan en rennen samen verder. Achter ons sluit Jill aan, Nederlandse toploopster die afgelopen zomer nog mee deed op de Olympische Marathon. We crossen met z'n drieën door het bos richting het strand. De eerste overgang is al pittig en we raken een beetje uit elkaar. Toch verzameld het weer wat en komen gezamenlijk bij de 2e overgang. Het mulle zand is zwaar, ik verlies de aansluiting kort maar kan toch weer aanhaken. Bij de verzorgingspost groet ik Hielke en feliciteer ik Marja met haar verjaardag en race verder.

2e keer het strand op en mooi pittig, ik verlies lichtelijk de aansluiting. Ik merk in mijn lijf dat ik me enorm aan het inspannen ben, mijn hart bonst in mijn lijf en mijn longen staan vol open. Helaas is dat niet genoeg om bij te blijven en ik richt mij op mijn pace. Na 7 kilometer ben ik al echt aan het pushen en bedenk mijzelf dit wordt nog wat voor de overige 14 kilometers. Weer het strand af, daar staat Lex dat steunt me in het behouden van de pace.

Focus behouden

Mijn aandacht is gericht op mijn inspanning, ik merk dat ik op mijn grens loop, bij een kleine duin omhoog lopen gelijk de benen vol, kortom de grens met de anaerobe drempel is nabij... ik kan goed de pace behouden en kom dichter bij mijn voorganger in de buurt. Onderweg word ik nog door 2 andere lopers ingehaald. Behoud focus en racen.

Ik ben er al achter dat ik mijn nog niet eerder zo intensief heb ingespannen op een halve marathon, meestal of behoudender gestart of harder en dan later de pace bijstellen.

Op 5 kilometer voor het eind haalt Andrea mij in en zegt; 'eindelijk heb ik je', (ook zij liep op de Olympische Spelen dit jaar), ik was in deze wedstrijd dus al lange tijd een mooi richtpunt voor haar. Nu zijn de rollen omgedraaid en probeer ik tot de finish bij haar te blijven.

Mijn gevoel zegt me dat ik op PR tijd koers, in Buren staat Jurjen nog voor de aanmoediging.

Het laatste stukje door knallen, mijn spieren willen best graag even stoppen of iets langzamer, nog even door tot de streep. Bij de streep blijkt de tijd 1.16.15, voor de mate van inspanning valt me dat enorm tegen en ben ik eerst teleurgesteld.

Een bemoedigend praatje van speaker duo Henk en Paul, maakt het goed met een 'Frysman' gevoel.

Jaqueline en Ytsje treffen bij de finish en even de rust vinden.

Dat we weer even mochten lopen was fijn, ik heb daarom de medailles uitgereikt aan mijn mede lopers naderhand. Terug onderweg Gerda en Anja aanmoedigen en Saco, Berber, Skelte en vele anderen. We konden nog even de kroeg in tot 17 uur daarna gebroken de avond in. Later bleek dat de boel toch weer in lockdown gaat en was dit voorlopig weer het laatste gezonde speelkwartiertje.

Dank aan de organisatie Casper en vrijwilligers, Janke en Djurre voor de foto's, Stefan voor de trainingsvoorbereiding en Mizuno & Runpoint voor het materiaal. Studiosmids voor het platvorm om mijn verhaal te delen.

Foto's Janke vd Schaaf