Odulphuspad 28 oktober 2023

Op de brug bij Hoptille sla ik linksaf het betonpad langs de Boalserterfeart. Ik kijk vooruit en zie verderop de autoweg, waar ik onderdoor ga. Marco en mijn vader Willem fietsen naast me. Ik zoek naar de mogelijkheid weer te beginnen met rennen. Daarnet lag ik nog half in de achterbak van de auto waar Marco mijn spier wat los probeerde te krijgen.

Ik ben onder de weg door en zie het bruggetje bij Leons, daarachter de kerktoren van Baard en verderop Easterlittens. Hardlopen lukt me op dit moment niet. Als ik om kijk zie ik dat mijn fietsers afstand tot me hebben genomen, ik ben even helemaal alleen. Ik druk op de hef spier aan de voorzijde van mijn linker heup. Op deze manier ben ik nog in staat te wandelen, ik zorg voor een enigszins stevig tempo.

Als ik eerlijk naar mijzelf ben weet ik het al, bij het bruggetje van Leons waar wat mensen staan zal ik niet verder gaan, tot daar zal ik niet meer stil staan. De tijd die rest heb ik om alles wat ik voel en denk in mij op te nemen en te zorgen dat ik zeker weet wat ik al weet.

Het raakt me emotioneel dat ik zie dat ik 42 km voor het eind niet verder zal gaan, de altijd niet te onderschatten afstand van de marathon. De gedachte gaat over in wat mensen zullen denken of zeggen als ik meldt dat dit het einde is. Ik breng de aandacht weer bij mijzelf, want het is tenslotte waar ik voor ga. Het is nog 100m tot de brug, mijn gedachten gaan terug naar de afgelopen 28 uren. Het geeft me een enorm tevreden gevoel. Nog nooit heb ik zover en lang gelopen. In zowel prachtige als pittige omstandigheden met wind en regen maar boven alles met zoveel persoonlijke ondersteuning van personen die de moeite hebben genomen dit met mij te delen. Dat is wat maakt dat ik bij het bruggetje op Anja haar vraag 'weet je zeker dat je niet door gaat, dat je vanavond niet teleurgesteld op de bank zit met het idee was ik maar doorgegaan?', "ja" kan antwoorden, "ik weet het zeker want tot nu toe heb ik zoveel plezier gehad met alle lieve mensen onderweg". Dat mijn doel tot verbinding meer dan gehaald voelt. Dat gevoel is veel sterker dan de teleurstelling van het niet volbrengen van de totale route.

Het verhaal met gevoel van alle uren hiervoor zal ik hieronder beschrijven met foto's.

Voordat ik mijn verhaal start, wil ik eerst mijn trots en dankbaarheid naar mijn begeleidingsteam uitspreken. Zonder jullie kan en wil ik het niet. De moeite die jullie genomen hebben om mij te vergezellen op deze bijzondere reis gedurende dit weekend. Het woord toewijding en mededogen passen bij jullie en heb ik gevoeld als een uitzonderlijke waarde. Auck & Willem (mijn ouders), Anja, Marco, Ruurd, Stefan Rorije, Stefan vd Pal, Atze Wiepke & Andrea en op afstand Theo.

Zaterdagochtend 8.00 werd ik in klein comité los gelaten op het Odulphuspad. Mijn persoonlijke maar tevens gezamenlijke uitdaging. Pelgrimeren als wijze van zijn.

Waarbij het vooral gaat om de verbinding met de ander.

Traject 1 Novice

Fris starten op een mooie ochtend vanuit Bolsward. Ik voel me goed, licht gespannen, gefocust en bovenal vereerd door de komst van Stefan & Anna Jetske en Saar, Ruurd, Atze-Wiepke bij de start. De verzorging wordt door Marco vanaf de fiets gedaan en Auck& Willem in de auto. Eerst slingeren door de stad, waardoor Marco op de fiets wel even moeite heeft met de trappen die we tegenkomen. Voor nu eerst is het doel een lekker ritme vinden en mijn voedingsschema opgang krijgen. De gesprekken met Marco gaan gelijk al over de eerdere avonturen die we samen beleefd hebben. De route gaat vooral over de weg of fietspad met zo nu en dan een beton pad door het land. Bij kilometer 17 even de schoen los vanwege irritatie aan tape tussen de tenen. Langs de spinnenkop molen aan de Oudegaasterbrekken naar Oudega toe.

In het dorp bij de kerk en het Odulphus route bord om keren om de eerste 2 kilometer via dezelfde route weer terug te gaan.

Traject 2 Lux Aeterna

Auck en Willem staan net buiten het dorp met wat verzorging en gelijk weer door.

Het voelt soepel tot nu toe, de eerste 10 kilometer wat last gehad van mijn achilles (bekende klacht) maar dat trekt daarna altijd wel weer weg. Op weg naar Workum langs het brekkenpad. Dat biedt ontspanning, het zien van vogels en de ruimte. We komen bij Nijhuizum aan, daar staan prachtige borden langs de weg met mooie spreuken. Lux Aeterna staat voor mij voor wat wij anderen bieden en hoe anderen ons kunnen herinneringen in betekenisvolle daden. Een mooi stuk bezinning. Bij Workum neemt Atze Wiepke het verzorgen van mijn ouders over. Na Workum over de dijklopen in het gras uitzicht op zowel de land als waterkant. Marco rijdt nog steeds op de fiets aan mij zijde. Bij het station van Hindeloopen en de omgekeerde boerderij zien we Atze Wiepke.

Door dorpen en steden loopt de route vaak ook door steegjes en bijzondere paadjes. Een brugje in Hindeloopen is dan niet vreemd.

Traject 3 Via

Bij de vuurtoren van Hindeloopen gaan we de dijk op en door het sompige gras. Marco op zijn fiets. Glibberen en glijden.

Tot aan Molkwerum is het allemaal over de dijk, tussen schapen en over hekjes, tegen de wind. Als ik van de dijk af kom heb ik de eerste marathon er op zitten, het voelt nog steeds goed met een goed ritme. De eerste verrassing die ik tegen kom is Hendrik de Boer (draversploech Weidum), vanaf Molkwerum loopt hij een stuk met mij mee naar Stavoren. Gelijk een lekker gezamenlijk ritme, wat goed voelt en energie geeft. Marco sluit na een eetpauze ook weer aan. We bespreken de mooie ervaringen van onze eerste Odulphus tocht als estafette team. We slingeren door Stavoren heen, langs gebouwen die de naam Odulphus ook dragen. Bij de brandweer kazerne over het hek door een stuk weiland heen.

'waar ik loop is van nu af aan een weg'. Buiten Stavoren op weg naar Warns heeft Hendrik 8 kilometer mee gelopen, zo'n fijn gevoel de moeite die hij genomen heeft aan te sluiten, hier kan ik weer mee verder. Marco aan mijn zijde op naar Warns. Waar Atze Wiepke staat met wat eten. Het weer slaat wat om, de wind is hier toegenomen en er sputtert wat regen.

Traject 4 Promontorium

Vanaf Warns start het volgende traject, Promontorium 'kaap', grenzend aan het IJsselmeer. Vanuit Warns is het tegengestelde aan het Frysman loop parcours. Hier liggen al vele stappen en pedaal slagen. De regen komt wat opzetten en ik trek wat extra's aan. Het eerste moment dat ik wat koud ben. Na Laaksum ga ik aan de IJsselmeer kant onder de dijk lopen, zo is het parcours. Een stuk sompig grasland, ik loop een kilometer, daarna kan ik eigenlijk niet verder omdat het water hoog staat en er allemaal kleine stekelstruikjes zijn. Ik besluit hink stap springend door het land tocht maar boven op de weg te gaan lopen. Dit is geen doen. Atze Wiepke en Marco hebben dit vanaf de dijk lachend bekeken. Bovenop is het ritme er gelijk weer en is het op naar Bakhuizen. In de St. Odulphus straat een korte eetpauze met wat warms. De glooiingen van de landschap zijn geweldig. Ik maak de oversteek naar het Rijsterbos eerst in de richting van Mirnser klif. De lintjes van de Gaasterland trail hangen er nog. Tevens zijn er enorm veel kiters omdat de wind sterk is. We draaien weer terug het Rijsterbos in. Vanaf hier is het met nog enkele lussen door het bos een klim het Hunningspaad op. Via het paadje langs de weg Oudemirdum in. Een korte pauze met wat extra drinken en het volgende traject in.

Traject 5 Bellum

Vanaf de stop is Tsjeard Hofstra aangehaakt. Samen hebben we vanaf 2012 al heel wat trails en loopjes gedaan. Het is dan ook bijzonder dat Tsjeard het shirt van onze eerste trail samen heeft aangedaan. De duinentrail in Schoorl. Het is dan ook gelijk onderwerp van gesprek, de loopjes en avonturen die we hebben gehad. We gaan bos in bos uit en zelfs het kabouterpad langs. Dit traject heet Bellum, wat oorlog betekend, daar is in de gesprekken niets van te merken. Maar in mijzelf is het een beetje oorlog, is ben af en toe wat misselijk wat ten koste gaat van de loopenergie. De lezers die vaker mijn verslagen lezen, weten wel dat ik er vaker last van heb. Nu valt het drinken niet altijd even lekker. met name de cola. Terwijl dit me anders juist helpt tegen misselijkheid. Andrea is aangesloten bij Atze Wiepke. Marco start nu zijn laatste lusje mee op de fiets en Atze Wiepke neemt dit straks over. Andrea zal dan vanuit de auto de verzorging doen. Toch maar weer een gelletje er in omdat ik wel moet blijven eten om later in de nacht ook nog energie te hebben. In Nijemirdum bedank ik Tsjeard voor zijn 10 kilometer. Aan de andere zijde wisselt het verzorgingsteam.

Het stukje dat ik nu even door het bos loop wordt ineens verstoord door opkomende maaginhoud. Vervelend maar ook altijd weer een moment waarop het lichaam plaats maakt voor iets wat niet goed valt. Als ik het Frysman fietsparkoers weer kruis bij Nieuw Amerika staat AW (Atze Wiepke) al op mij te wachten. De wisseling geeft ruimte opnieuw af te stemmen en te vertellen over mijn dag tot nu toe, en te weten dat ik in goede handen ben.

Aan het eind van de Delbuursterweg parkeert een auto, een persoon met een petje stapt uit. Duidelijk hier voor mij. Als ik dichterbij kom wordt mijn vermoeden bevestigd Bob van der Weg. Ook een afstandsloper die ik geregeld op trails tegenkom. Hij vraagt of ik het op prijs stel als hij een stuk meeloopt vanaf Wijckel. Ik zeg graag! 3 kilometer later sluit hij aan.

Traject 6 Moenia Perlae

Nieuw traject en een nieuwe meeloper. Bob heeft delen van de Odulphus gewandeld en soms ook hardgelopen. Hij kent de vele paadjes hier goed. Bob heeft de pas er aardig in, wat mij helpt weer even een nieuw ritme te vinden. Door Sloten heen, langs kanonnen en de molen. En verzorgingsstop met Andrea en dan richting het Slotermeer. We slaan af naar Evert's dykje en vanaf daar 3 kilometer door het weiland. Bob is enthousiast, 'dit is voor mij een nieuw paadje', zo levert dit voor iedereen nieuwe ervaringen op.

Na dit mooie stukje langs het Slotermeer terug de weg op waar het team al staat te wachten. Niet veel verder staan Tsjomme & Coby om de sportbeleving van dichtbij mee te maken. Ik ben de 100km al voorbij wat voor mij een richtpunt was de afgelopen kilometers.

Het is nu tegen half 6 en de schemer begint, het is toewerken naar de avond. Bob neemt in Wijckel weer afscheid en vervolg samen met AW.

De zon vormt nu het 'gouden uur' prachtig tegen de zon in lopen en genieten tussen de bospassages, misschien verwijst de titel daar wel naar. Perlae = de parel.. In het bos bij Ruigahuizen kom ik nog een bekende tegen van mijn werk, wat een leuk spontaan gesprek oplevert. Aangekomen bij Balk staat Andrea weer met verzorging. Koffie!

Traject 7 Refugium

Na Balk weer een nieuw traject. Op weg naar Harich sluit Ruurd een stuk aan met de auto. Hij check hoe het gaat omdat hij later vannacht zijn crewshift heeft. Bij Ruigahuizen weer de weg over en het bos in langs de Bremerwildernis. De hoofdlampjes gaan aan. Terug uit het bos bij de Luts staan Tsjomme & Coby nog een keer. Geweldig dat ze zo betrokken zijn.

We kruisen de route van de middag en draaien richting de Wyldemerk, zowel de manege als later het water. Tussen de dieren, vogels, hoefachtigen, alles wordt stiller en meer 1 sereniteit. Dat is voor mijn tempo ook prettig. Dit is wel wat gezakt maar gaat redelijk goed door. Ik heb op verschillende momenten wat last van mijn rug gehad, eerst wat zorgen over dat het misschien mijn nieren zouden zijn, na wat extra drinken werd het wel beter, maar vooral door de hamstrings te rekken trok het helemaal weg. Steeds weer luisteren naar de signalen, om op tijd te schakelen met wat nodig is. Ik ga nu richting de 12 uren onderweg zijn. Na de Wyldemerk het bruggetje over, daar staat weer een groep. Mijn ouders weer, Andrea en Anja komt met Joannes aangereden, ook Willem Wijma is er hij gaat later een stuk met me mee lopen. Even wat eten en de support geeft een enorme boost en ik duik weer het donkere bos in. Uiteindelijk kom noordelijk Oudemirdum in. Het einde van dit traject vol met bospaadjes in het donker en support wat als meereizende schuilplaats voelt.

Het eindigt dan ook met een pasta/pannenkoeken eet pauze. Het afgelopen punt ben ik verder gelopen dan ik ooit geweest ben en tevens ook langer dan ik ooit achter elkaar gesport heb.

Traject 8 Tumulus

Tumulus betekent heuvel, daar bestaat dit gebied sinds de laatste ijstijd dan ook uit. Na een eet pauze wat enorm veel energie gaf kan ik weer verder. Het team is gewisseld. Mijn ouders en Anja nemen de verzorging over van Andrea en AW. Willem W loopt mee. Mijn neef Pieter fietst een stuk mee. Ook Joannes is aanwezig en beraad zich op een loop shift!

Met energie ga ik weer voortvarend van start. Mijn benen voelen weer goed en het navigeren is nog scherp. Zo breng ik de beide mannen gelijk even in het ritme van dit evenement. We slingeren weer prachtig door het Rijsterbos. Waar we wat groepen mensen tegenkomen die een gezamenlijke nachtactiviteit doen. Mooie gesprekken over 'de zin van het leven'. Willem loopt zijn nieuwe schoenen even in en maakt ze gelijk vies ;).

Als we bij Rijs het bos uit komen en 100m verder weer afslaan het bos in. Staat John Sloot daar. Een hele rij met kaarsjes heeft hij neergezet wat een prachtige verrassing is. Zo halverwege de avond zijn dit soort momenten onverwacht prachtig. Runpoint is mijn sponsor al voor langere tijd. "Waar ik voor ga" is telkens weer "waar wij voor gaan". Dit is halverwege de route op 136km. Ik voel me gezien en dankbaar! Ook Pieter Talsma staat hier en is van plan een stuk mee te lopen. Ondertussen krijg ik steeds wat meer irritatie aan mijn knie. Dit is al even vaker zo geweest maar nu steeds wat langer. Het gezelschap mag mijn aandacht krijgen zodat ik lekker door kan blijven gaan.

Aangekomen in Hemelum staat Frank Schrage in het donker mij op te wachten. Beide Pieter's gaan weer terug en ik wandel een stukje met Frank en Willem. Prachtig zo laat op de avond dat er weer iemand staat (vanuit Leeuwarden).

Na dit punt voelt de route voor mij enorm snel gaan. We rennen richting de Galamadammen en zullen de Morra oversteken. Daarna via de Kuilaart in de richting van Koudum.

Ik ben de gehele rit nog steeds erg helder, zowel in gesprek als de route. Dat voelt erg goed. Mijn knie begint steeds meer te zeuren. Willem geeft mij het advies om te starten met paracetamol. Dit heeft hem op lange lopen ook erg geholpen bij pijn. Voor nu zie ik er nog vanaf. Ik ben dat niet gewend en wil mijn lijf graag goed kunnen voelen.

We doen nog een lange slag door Koudum heen en het begint licht te regenen. Het was voorspelt dat er in de nacht veel regen zou komen. We nemen het laatste stukje bos tussen Koudum en de afslag naar 't Heidenskip. Dan wederom een verzorgingspunt.

Traject 9 Inundatus

Het is middernacht net na Koudum op 150km. Een stop om wat te eten en de wissel van de supportcrew te doen. Tevens de regenkleding aan te trekken het is een kilometer terug al begonnen met regenen. De voorspelling is regen tot ongeveer 3 uur vannacht. Of het dan de zomertijd 3 uur is of de wintertijd is mij niet duidelijk. Ik zie de crew overleggen waar ik even onder een deken lig in de auto.

We gaan weer los, wie zijn we? dat zijn Jort en de beide Stefans! 1 in de auto en 1 te voet. Strijders van de nacht. Het traject heet inundatus wat ondergelopen betekend. Passend bij de omstandigheden van dit moment. We zitten in de oerpolder, op de weg naar 't Heidenskip. Maar voordat we daar zijn gaan we de landerijen in. Bij Wolvetinte vanaf een boerenpad bij het Odulphus schildje een hek over en op het dijkje aan de waterkant. Samen met Stefan (vdP) lopen is geweldig. Een avontuur dat aansluit op vele avonturen eerder, waar we elkaar hebben kunnen bijstaan. We hebben mooie gesprekken al hebben we weinig woorden nodig om de staat van zijn op dit moment in de tocht te delen. Dat weten we beide van elkaar goed. Ik ben in zorgzame handen bij Stefan. Waar ik de route beschrijf en we samen ontzettend onder de indruk zijn van de 1000en ganzen die we in het donker naast ons horen zie ik Stefan zijn hoofdlampje met regelmaat omdraaien en mij in de gaten houden. Bij 't Heidenskip staat Stefan (R) met de auto, dit eerste deel is voor hem een eenzame nacht. Na dit punt slaan wij rechtsaf bij de Hel om richting het pontje van Gaastmeer te gaan. Stefan moet de auto een eind omrijden om weer in Oudega te kunnen staan. Als we bij het pontje aankomen staat Ruurd ons al op te wachten. Zo midden in de nacht vaart de pont niet, maar Ruurd gelukkig wel, met een valkje worden we overgezet en aldaar zal Ruurd ook als supportcrew aansluiten. Hij kent de omgeving heel goed wat te merken is aan het enthousiasme waarmee hij alles vertelt.

Traject 10 Aether

Vanaf Gaastmeer een nieuw traject Aether (gepenseelde luchten). In ons geval met zeer donkere waterverf! Voor mij is dit het minst bekende stuk van de route en het voelt als verdwaald. Ruurd beschrijft de route zodat er een verwachtingspatroon ontstaat. Bij Idzega gaan we wederom het weiland in. Een enorm lang stuk, het voelt eindeloos wat een beetje tussen mijn oren gaat zitten. Hoog gras, klein dijkje en donkere waterkant. We zijn ruim voorbij een boerderij als er achter ons in de verte motorisch geluid klinkt. Zou het de boer zijn die ergens in zijn land 2 lampjes ziet bewegen en verhaal komt halen in de nacht. Het geluid is vlak bij, een brommertje en rijdt voorbij er volgen nog 2 en een auto en busje, de jeugdkeet is gesloten zo te zien!

Nog een land lus en dan zijn we in Oudega. Stefan gaat onvermoeibaar door mooi deze vriendendiensten! Aangekomen in Oudega kan ik Stefan vertellen dat ik hier vandaag al eerder doorgekomen ben en hoe het toen was. Een opwarmende stop in de camperbus van Ruurd. Hij en Stefan (R) zorgen voor bouillon nieuwe batterijen in de hoofdlampjes en sfeer!

We lopen langs de Oudegaasterbrekken noordelijk richting Greonterp en Blauwhuis.

Traject 11 Vitus

In mijn voorbeschouwing ging het in vertrouwen op jezelf en de mensen om je heen. Bij binnenkomst in Blauwhuis loopt ook hier de kroeg leeg en staan er op de hoek 2 knipperende lampjes. Roelof Oostra en Richard de Graaf. Ze gaan mee tot Sneek zeggen ze.

We slingeren over mooie weggetjes richting Abbega en daarna het weiland in. Water van wel 20 cm diep. Richard banjert er doorheen en ik volg met Stefan en Roelof. Zonder twijfel en lekker lopen. Pikesyl en Oosthem. Stefan en Ruurd zien vanaf afstand door het landschap 4 lampjes slingerend aankomen. We lopen door IJlst en daarna via de molen van IJlst naar Sneek. Zo vroeg in de ochtend gaan de minuten en uren wel door, kilometers blijven komen. Bij het Martiniplein in Sneek nemen Richard en Roelof afscheid, wat helpt dat ritme van medelopers.

Traject 12 Refter

In het centrum van Sneek bel ik met Marrit Zwier, ze zit al klaar aan de thee om een stuk mee

te lopen. Voordat Stefan en ik bij haar zijn doen we het halve centrum van Sneek nog aan.

Ik zie als we een rotonde oversteken ergens een nachtganger staan bij een auto. In een flits lijkt het dat deze persoon hardloopschoenen aan heeft. Hoewel de scherpte al wat weg is blijk ik een kilometer verder toch gelijk te hebben. Johannes van Raalte sluit aan en vlak daarna staat Marrit ons ook al lachend op te wachten. Met zijn 4en lopen we richting Scharnegoutum, daar staan mijn ouders en Ian (broertje) al te wachten. Ian loopt ook mee en dus nu met 5! We komen steeds dichter bij mijn huis, herkenbare routes.

Het mooie lange stuk naar Bozum een kort verzorgingsmoment omdat de vermoeidheid toch wel wat begint te tellen. Bijna 24 uur onderweg, de klok is wel een uur terug gegaan maar ik ben dus een uur langer in de nacht geweest. Vanaf dit punt ben ik duidelijk minder scherp. Het tempo kruipt terug, ik kom veel meer in een staat van diffuus zijn. Doorlopen, gesprekje en blijven eten. Een rondje om Bozum heen en dan richting de Zwette, mijn vader Willem sluit aan op de fiets met voeding. Omdat de auto er hier moeilijk bij kan komen.

Bij Oosterwierum de Dille doe ik even een powernap van 9', ik voelde steeds dat ik over het pad slingerde wat niet een fijn loopgevoel geeft.

Tijdens het slapen komt Egbert Allema voorbij en sluit aan om een eind mee te lopen. Ik had alweer energie, maar Egbert matched altijd goed met mijn energie. We gaan bij Oosterwierum door het dorp het land in, mooi stukje grasland. Marrit heeft besloten dat ze nog wel wat langer mee wil en blijft lachend aangehaakt. Via Tsjerkebuorren gaan we richting Mantgum. Hier sluit Joannes van der Weij aan, hij was gisteravond nog aanwezig in Gaasterland en wil nu graag meelopen.

Traject 13 Campanarium

Naast de kerk in Mantgum staat het Odulphus bord, een nieuw traject breekt aan. Joannes is enthousiast, de paadjes door het land spreken hem als boer aan, het gezelschap is allemaal enthousiast en hebben leuke gesprekken met elkaar, terwijl niemand elkaar vooraf kende. Dat is bijzonder om mee te maken. Zodra we uit het land komen gaan we de weg op richting Jorwerd. Marrit stopt op dit punt en noemt dat ze nog nooit zover gelopen heeft. Prachtig die persoonlijke overwinning. Ook staat Anton Wijnstra, mijn buurman, langs het parcours hij maakt enthousiast foto's. Ook Anja sluit weer aan met warme croissants, zoals we vaker op zondag ochtend even doen. (helaas moet ik daar nu even niet aan denken). We zitten nu op de route die ik elke maandag met de Draversploech van Weidum loop. De kilometers gaan helemaal niet snel meer, maar toch door. Na Jorwerd over Fûns door het Weiland. Bij Hilaard staat de verzorgingscrew weer. Eten en door naar Boksum. Via het binnenpad komen we Boksum in. Tegemoet gefietst door Pepijn en Jula (neefje en nichtje) en Jolijn staat hier. Verderop staat Jesse Fennema met zijn dochter en staan mijn collega's Caroline en Teije.

Ik begroet ze even maar ga dan eerst even wat eten om weer energie te vinden. Ik ben ondertussen steeds moeilijker gaan lopen en zowel mij knie als heup doen mij enorm irriteren. Na wat eten start ik mijzelf weer op. Ik kom bij de kerk aan waar het iets omhoog gaat, gelijk moet ik mijn tempo laten zakken. Nog maar even rekken, heup, knie, hamstring alles begint wel op te spelen. Aan het eind van het paadje staan Caroline & Teije het moeizame tafereel te bekijken. Ik slinger mijzelf weer op gang. Naderhand heeft Teije een mooie foto gemaakt van de tekst op het paaltje waar ik stond te rekken. (zie foto)

De weg gaat verder van Boksum naar Blessum. Bij ingang van het weiland staat Mark Wierstra met zijn vriendin en kind. De paadjes door het land zijn enorm nat na de nacht regen. Ik durf niet aan mijn voeten te denken. Halverwege de voorgaande dag was er al een rode vlek te zien in mijn schoen, die is al meerdere keren weer schoon gespoeld door het vele water, maar kleurt elke keer weer bij. Bij Blessum zien we AW en Andrea weer. Met Egbert bespreek ik dat ik het erg zwaar heb, de positieve vibes van Egbert helpen dan wel. Het zijn mooie fiets paden hier, wel is het dat ik sinds Boksum alles in de wind heb. Dat maakt het mentaal voor nu ook erg zwaar. Na de vogelkijkhut is het de weg op richting Hoptille, daar aangekomen staat er alweer veel support. Annie Scharringa, Tjipke Keuning, Ytsje Talsma, ook Marco en Marjan zijn weer aangesloten. Ik zit even in de auto, zoeken naar de juiste modus om te gaan. Zodra ik weer loop is het erg moeizaam en ik sukkel wat verder, wandelend of joggend. In Hoptille overleg ik even met mijn crew. We bellen Stefan R nog even voor advies en Marco probeert masserend de spieren rond mijn heup wat mobiel te krijgen.

Op de brug sla ik linksaf het betonpad op.......

Zo zijn we weer terug bij de intro van dit verhaal. Helaas zijn Traject 14 Viridarium en traject 15 Presbyter niet voltooid. Mijn schoonouders stonden ook op het punt van mijn uitstappen.

Tsjeard & Berber waren onderweg, hun zoon Samme zou een stuk met mij mee fietsen. Helaas ging dat niet slagen, maar toen ik even met Samme sprak waren die nieuwsgierig geïnteresseerde oogjes niet teleurgesteld, gelukkig maar. Zo waren er nog meer die het laatste stuk mee zouden lopen. Daniel Nagel. De weet dat jullie de moeite nemen om onderdeel te zijn is geweldig.

Ik ben enorm dankbaar voor de ondersteuning van mijn crew en alle mensen langs de kant. Ik heb jullie allemaal gezien en gehoord. Zoals in het kopje Lux Aeterna vermeld staat het gaat om betekenisvolle handelingen van mensen. De moeite die jullie genomen hebben zal mij bij blijven. Dat is het eeuwig licht!

Na afloop heb ik 1 doel afgevinkt op mijn lijst.

- 90 % plezier beleven.

Dat heb ik meer dan gehaald. Natuurlijk ook andere ongeschreven doelen op mijn lijst. Maar plezier is en blijft de basis!

231 km, 28 uren.

Dank allemaal.

Tot slot wil ik de initiators van het St. Odulphuspad bedanken voor een schitterende route!