Broers, plezier & 42.195 aanmoedigingen!
Hierbij een verslag in co-auteurschap of betergezegd een levendig verslag van 2 broers met ieder hun eigen doel maar ook een gezamenlijke insteek.
Voorbeschouwingen:
Ian: Niet voor het eerst onderdeel van deze blog, maar wel voor het eerst co-auteur. Mijn eerste marathon. Lang staat het idee al om een marathon te lopen en daarbij ook het idee om tijdens deze eerste poging de magische grens van de 3 uur te slechten. Na een aantal jaar met wat mislukte inschrijvingen voor andere marathons kwam daar de marathon van Rotterdam. Ergens in november definitieve inschrijving en de plannen konden gemaakt worden. Periodes goed kunnen trainen, hoewel alles naast het werk en het gezinsleven moet. 30 maart gaat de telefoon Jort belt............. Hij heeft al eens ergens laten blijken bij mij aan te willen sluiten in mijn doelstelling, alleen wel met een kanttekening. ''mag ik je hazen in een Minnie Mouse pak? Ik blijf even stil en dan is het antwoord uiteraard ''ja mooi man''!
Jort: Al langere tijd had ik het idee om in Rotterdam aan te sluiten bij de doelstelling van Ian. Voor mij zat de 120km op Texel er nog tussen. Dus bij goed herstel wilde ik er wel een gooi naar doen. Voor buitenstaanders lijkt het soms gemakkelijk, een tijd onder de 3 uur blijft een uitdaging. Ik kon in de laatste 2 weken nog een startnummer overnemen van bevriende triathleet Tsjomme die helaas niet van start kon gaan.
Mijn persoonlijke doel is 2 ledig: ik wil graag mijn ervaringen inzetten om Ian zo goed mogelijk door deze marathon heen te loodsen en daarmee onder de 3 uur.
Daarnaast zal ik in kostuum lopen, tijdens mijn eerste marathon in Berlijn zag ik een Japanner rennen in een Minnie Mouse pak. Sinds dat moment bedacht dat ik ooit eens een marathon verkleed zou willen rennen in een tijd onder de 3 uur. Nu leek dit me een mooie gelegenheid. Ian natuurlijk vooraf gevraagd hoe hij hier tegen aan keek. Hij kon er wel mee akkoord gaan. We mogen bij Jorke & Lisa overnachten wat vlak bij de start is. Dat is een relaxte voorbereiding omdat Jorke heerlijk pasta kan maken.
Wedstrijddag:
Jort: na een prima nacht de laatste voorbereidingen treffen en dan richting de start. We hebben tussen 9 uur en 9.15 afgesproken nabij de start. Met lichte zenuwen vertrek ik, zin in het avontuur dat de dag gaat brengen. Als ik Ian tref krijg ik mijn wedstrijdnummer. Ook tref ik Jolijn (vrouw van Ian) met lichte spanning en onze vader Willem. Na een korte ontmoeting is het wat chaotisch zoeken naar de ingang van het startvak. Dat geeft enige stress, gelukkig zijn we vroeg genoeg om nog steeds ruim op tijd in het juiste vak aan te komen. We treffen veel bekende medelopers. Vanaf dat moment is de focus op de race en start gericht. Ik onthul mijn kostuum door de oren op mijn hoofd te zetten en het jasje uit te trekken. Vooraf keek ik wel op tegen dit moment omdat ik anderen ook niet de gek aan wil steken in het startvak waar veel atleten staan met de ambitie onder de 3 uur te lopen. Uiteindelijk staat iedereen met zijn eigen doel aan de start en dat is meestal niet aan de buitenkant te zien, bij mij deels ook niet maar de lol is wel zichtbaar.
Ian: Op de fiets van het hotel naar de start 10 tot 15 km losfietsen een mooie warming-up. Vlak bij de start treffen we Jort de laatste dingen worden uitgewisseld en door naar het start vak. Eenmaal in het startvak treffen we Anja en Jorke & Lisa nog even. Dan begint Leen Huijzer ( Lee Touwers) voor de laatste keer You never walk alone te zingen, dit wordt gevolgd door 1 minuut stilte voor de onlangs overleden Kelvin Kiptum. Beide kippenvel momenten. Een volle Coolsingel die mee brult en vervolgens muisstil is. En dan BAM.... we zijn los. De Erasmusbrug over tussen al het publiek wat gaaf. Heel veel reacties.. ''hey Minnie loppt mee'' .. super gaaf en dat geeft een boost. op naar 4 km de Kuip ( mooiste stadion van Nederland, mooiste club) waar Jolijn en Willem klaar staan met de eerste verzorging. Ook Mark (vriend van mij) staat daar voor de eerste aanmoedigingen. Ritme zoeken Jort volgen en genieten.
Jort: het is lastig vanaf de start het ritme goed te kunnen behouden. De massa is druk en eigenlijk kun je enkel mee in stroom. Het tempo is goed net onder de 4.10 per kilometer. Voor ons schema aan de snelste kant maar het voelt ontspannen en ook de adrenaline heeft even de ruimte nodig. We schuiven telkens een stukje op door mensen te passeren. Steeds elkaar coachen met richting en behouden van de ontspanning. We komen na 9 kilometer op het Havenspoorpad, een fietspad wat smal is maar gelukkig ook even niet tussen de gebouwen is. Op naar het 10 kilometerpunt waar we weer een verzorgingspunt is. Hier staan Anja, Jorke & Lisa als top verzorgingsteam. We komen op 10 kilometer door in 40.39.....
Ian: Op 10km zitten we dus heel goed op schema en verwacht ik Jolijn en Willem met de volgende bidon en gel......11km nog niet.... 12 km ik pak me reserve en verder geen stress. vraag Jort of hij wat drinken van de verzorgingspost wil pakken. Het 10km punt bleek achteraf niet haalbaar voor Jolijn en Willem. Ritme zoeken en op naar 17km waar de volgende bidon op me wacht. Jort coacht en paced me goed door deze kilometers....
Jort: Vanaf nu is de focus gericht op de doorkomst op de 21.1 kilometer. We liggen goed op schema en hebben wat marge ingebouwd. Er komt steeds meer ruimte en we kunnen goed bij elkaar in de buurt blijven. Het is geweldig om te merken dat er steeds meer mensen aan de kant staan. Vanaf kilometer 1 zijn er al continue aanmoedigingen voor Minnie Mouse. Dit worden er steeds meer. Er leuk om te merken dat het soms ouders met kinderen zijn, dan weer een groepje jeugd en heel vaak een man van boven de 50 in voetbal shirt die met net zoveel enthousiasme als de kinderen langs het parcours Minnie support....
Ian: Op 14 km komen we Anja nog tegen met een bidon en op 15 km Jolijn en Willem. Scherp, koelbloedig en zonder stress hebben ze na het missen van het 10 km punt gezorgd dat ze op 15km een keer extra staan, met een extra gel zodat ik weer een reserve heb (welke ik later nog nodig ben) op 17km nog een bidon van dit topteam en we zitten weer helemaal op schema. Op de halve komen we door op 1.26.38. Prachtig op schema, maar ik weet de marathon moet nog beginnen. Ik focus me op het volgende punt de Erasmusbrug.
Ondertussen blijft Jort alles monitoren en in de gaten houden
Jort: de warmte begint nu ook wel meer voelbaar te worden. Het is niet gek warm om te lopen maar in de voorbereiding is er nog niet veel warmte geweest waardoor het soms toch wat lastig is dit op zo'n moment goed te kunnen verdragen. We komen nu op het stukje dat we vanochtend vlak na de start ook liepen. Met de Erasmusbrug bijna in het zicht. Na de verzorgingspost en daarna 2 bochten lopen we omhoog. Hoewel het niet echt hoogtemeters zijn, is dit wel voelbaar in het ritme en zeker op de bovenbenen. Het mooie is dat bovenop er weer ruimte is voor ontspanning in de benen. Ik coach Ian om zijn ademhaling ook goed ontspannen de houden vanuit de schouders. Na de brug zijn het wat wendingen om onder het parcours door te gaan richting de ronde om de Kralingseplas.
Ian: Op 24 km nog bidon van Jolijn en Willem en de Erasmusbrug over en kort daarna een tunnel. Deze 2 passage maken mij kenbaar dat de inspanning langzaam begint door te wegen. Jort blijft me rustig coachen en geeft me aan te letten op mijn ademhaling. we zitten nog steeds op schema. Op 30 km staat Mark om naast zijn aanmoedigingen ook voor hem de eerste bidon aan te geven. Jort is scherp en spot hem snel en ik kan rustig de Bidon aanpakken. We gaan de Kralingseplas om en op 30km geef ik aan Jort aan moeite heb het tempo vast te houden. Tot aan 35km moet ik knokken om 4:20 per km aan te houden, maar ik merk dat ik verkramp en de snelheid niet mee kan maken en ga inleveren op het schema. Ik pak de reserve gel en op 35 km extra vocht van de organisatie. ook besef ik me nu dat het heel zwaar gat worden en onder de 3 uur spannend...
Jort: Dit is het punt in de marathon wat voor veel lopers herkenbaar is. De souplesse is er af en het voelt niet meer ontspannen. Ik merk dat dit bij Ian ook het geval is. Hij benoemd wat stijfheid/verkramping in de bovenbenen. Het is dan altijd zoeken naar behoud van souplesse en ritme houden. We hebben marge dus het tempo iets verlagen is niet erg. Als dat kan maken dat het gevoel weer terug komt om rond te draaien. Ik blijf positief coachen omdat dit ook het punt is de mindset positief te houden en beseffen dat het de laatste kilometers betreft. Ik loop steeds wat door en kom daarmee af en toe wat meters voor Ian te lopen. Zodat er een richtpunt blijft.
Ian: Jort blijft positief, maar ik weet eigenlijk dat ik te langzaam ga. op 37km komen de pacers van 3:00 voorbij. Jort spoort mij aan nog 1 keer mee te gaan, ik probeer het maar voel dat ik dat tempo gewoon niet meer kan maken. Mentaal een tik, maarde knop gaat ook meteen om, uitlopen is het doel. Ik wist dat onder de 3 uur ambitieus was en dat dit scenario reëel was en dan is finishen nog belangrijker want uitstappen is geen optie. Jort wil nog even bij me blijven maar ik maak hem duidelijk dat hij ook een doel had en deze volgens onze afspraak ook moet halen. Ik heb 37km achter een rokje aangejaagd, maar deze dartelt nu vrolijk wapperend in de wind weg. Ik krijg nog een bidon van Jolijn en Willem en laat weten dat ik kapot ben maar de finish absoluut ga halen op 40km pak ik nog wat van Mark aan en vecht ik me na de streep. Tussen fantastisch publiek draai ik uiteindelijk de Coolsingel op waar ik de verlossende finish zie. 3:05:07 op de klokken, voor een debuut volgens mij een hele strakke tijd. Iets waar ik absoluut trots op ben.
Jort: Ik wacht even op Ian om hem zo naar de streep te loodsen. Hij zegt vervolgens wel een keer of 10 dat ik moet gaan om mijn doel 'verkleed onder de 3 uur' te halen. Een duidelijk signaal dat de belangen elkaar wat gaan tegenstaan. Tot hier dus en nu voor eigen doelstelling, ik gooi mijn cadans omhoog en kom snel in ritme. Kilometer 38 gaat in 4.12. Het snelheidsverschil met andere atleten is best groot. Ik slalom tussen de groepen door en blijf versnellen, haal al snel de pacers van de 3 uur in. Ook gemotiveerd door de vele toeschouwers die aan de kant staan. Kilometer 39 gaat door een druk bepakte straat met rijen mensen, ik laat me op jutten door de wave aan gejuich en 'Minnie' geroep. 3.43 tempo.
Kilometer 40 in 3.37, km 41 in 3.34 en 42 in 3.31 het laatste stukje duik ik nog onder de 3.30.
Met een eindtijd van 2.55.43 kom ik over de streep. Zeer tevreden met mijn tijd, de 42.195 aanmoedigingen voor elke meter 1 die ik heb mogen ontvangen. Maar ook met een randje dat het enorm jammer is dat ik Ian niet heb kunnen mee slepen over de finish.
Ian: Na de finish kom ik Jort tegen, dit wordt net geïnterviewd door het AD (wat zo'n pakkie al niet kan doen) en vervolgens lopen we de verzorgingsstraat door, trots op onze prestaties. Even zoeken maar dan komen we Willem, Jolijn, Anja en nog iets later Mark weer tegen. En we delen deze fantastische ervaring. Ik ben onwijs trots op deze prestatie en ondersteuning. Jort voor fantastische pace werk, Jolijn, Willem en Mark voor de top verzorging, Anja voor support en Auck voor de opvang van mijn kids, want ook dat gaat door. 1 dag later, wel wat spierpijn verder, droom ik al over de volgende want het proeft naar meer.
Jort: Ik kan alleen maar aansluiten bij de woorden van Ian hierboven. Ieder zijn doel, maar je hebt toch altijd andere mensen nodig om je dromen te verwezenlijken.
"Gelukkig hebben we de foto's nog"
