KU LIKE tijdens Ironman World Championship Hawaï
Dit race verslag is een 'longread' verdeeld over 3 gedeeltes;
Een gedeelte over mijn weg hier naar toe, een gedeelte over de 'bijzondere' wereld van de Ironman en natuurlijk de race dag zelf.
1.De weg naar deze race.
In 2013 deed ik mijn eerste triathlon in Wommels, dat smaakte naar meer en al snel was er een route naar de lange afstand. Door alle atleten om mij heen heb ik veel kunnen leren en mijzelf ten doel gesteld eerst goed worden en dan in 2018 naar het debuut op de volledige afstand gaan. Dat werd de Ironman Barcelona, door met Stefan van der Pal al vaker naar zo'n wedstrijd te zijn afgereisd weet ik een beetje hoe dit circus werkt. Dit debuut was succesvol en het jaar erop 2 volledige triathlons, Frysman en Almere. Meer ervaring op de hele afstand krijgen en races goed weten in te delen. Het jaar 2020 geen hele afstand gedaan maar in 2021 wederom Frysman en Ironman Italië. Beide races waren erg sterkt en de laatste leverde mij het startbewijs op voor dit wereld kampioenschap op Hawaï. Je dient daarvoor bij de eerste 5 van je leeftijdsgroep te eindigen. In mijn geval de sterke groep van 35-39jr. Het was niet specifiek mijn doel maar ik had vooraf wel besloten dat als het zou slagen dat ik dan wel zou afreizen naar deze Amerikaanse staat. Al dit bovenstaande was er niet geweest zonder mijn vaste trainingsmaatjes al die jaren (Marco, Stefan, Atze Wiepke en Anja). Want elke keer weer opladen voor een training gaat niet vanzelf, dat is gekoppeld aan een doel, goed gezelschap en gedeelde passie. Triathlon is een solo sport maar in de praktijk zie je daar weinig van terug als ik kijk naar de schitterende contacten om mijn heen. De Frysman is daar een groot voorbeeld van door de organisatie van Tsjeard en Martine en de bezieling van de heldenhelpers, zodat je als atleet er vol in op kan gaan. Ook mijn trainer Stefan Rorije die al 6 jaar lang mijn begeleid om steeds weer te verbeteren en balans te behouden. Ook mijn sponsoren Runpoint, Mizuno en Studio smids. Dat maakt dat het al die jaren zo mooi heeft kunnen groeien naar dit moment toe. Afreizen naar Kailua-Kona op the Big Island Hawaï.
2.De wereld van 'Ironman' op Hawaï.
Het is de oudste triathlon ter wereld, sinds 1978 is op Hawaï het fenomeen ironman, een historische race/plek en voor veel triathleten het Mekka van de sport. Veel atleten proberen zich jaren lang ergens op de wereld tijdens een reguliere ironman te kwalificeren voor dit event dat lukt maar 6% van de deelnemers. Op Hawaï hebben historische races plaatsgevonden, zijn nieuwe helden in de sport opgestaan en wordt er onder ontzagwekkende omstandigheden gepresteerd, een recept voor een sublieme ervaring of het verwezenlijken van een lang gekoesterde droom. Hier meedoen levert aan de andere zijde ook een ongemakkelijk gevoel op. De kosten die het privilege van hier te mogen starten met zich meebrengt zijn enorm, het commerciële bedrijf achter de naam Ironman laat daarin weinig kansen onbenut. Het eiland is overspoeld met een groep mensen die enorm gepassioneerd is met de sport en daarin bereid zijn diep in de buidel te tasten, wat maakt dat het financieel wel aangemerkt kan worden als een 'elite' sport. Naast de reis, de inschrijving, het materiaal is ook de merchandise niet iets waarop bezuinigd wordt. Dat steekt dan enorm af tegen de verdeelde welvaart in de wereld of in ons Nederland de huidige financiële situatie. En toch ben ook ik hier, en daar ben ik blij om. Ook deze ervaring draagt bij aan verrijking van mijn leven, de kans en het voorrecht dat ik voel is de verarming van mijn bankrekening wel waard, mede ook omdat mijn betekenis van het leven verwoord door Martin Walton "de zin van het leven is dat anderen het met mij willen delen" nu op gaat. Anja, mijn ouders, Yldau en Ted zijn bereid dit avontuur met mijn te delen, dat maakt het enorm bijzonder en meer voor mij dan van de commerciële zijde. Het slogan van de ironman dit jaar is KU LIKE (kjoe lieke) wat vertaald wordt als "stand together", dit past erg goed bij mijn doel om verbinding met mensen te zoeken en samen te beleven.
3. Race verslag inleiding: We komen 9 dagen voor de race aan op the Big Island, 24 uur onderweg, een fiets ongeschonden via Schiphol, Los Angeles hier weer kunnen ophalen is al een stressvolle uitdaging op zich. De dagen erna staan voor mij in teken van trainen, wennen aan de warmte, relaxen en zoveel mogelijk van dit evenement mee te maken. We doen met 66 Nederlanders mee. Op www.trikipedia.nl kun je de verslagen rondom deze wedstrijd terug lezen. Bijzonder is dat ook David van Oosten aan de start staat en Menno Iedema, ook Friese atleten en bekenden. Het evenement is enorm groot, er staan ruim 5100 atleten aan de start en er zijn in tegenstelling tot andere jaren 2 race dagen. Het start de maandag met de 'Parade of Nations' waar alle deelnemende landen worden voorgesteld. Dit gebeurt op de boulevard Ali'i drive wat tijdens de wedstrijd de finish straat is. Als Nederlanders staan we allemaal met hetzelfde shirt. Mooi initiatief uit onze groep. Het is prachtig en lijkt wel een lichte versie van de opening van de olympische spelen. Het is leuk nieuwe mensen te ontmoeten in deze groep. Een dag later is het openingsbanket, een groots spektakel aan lange tafels met mooie shows van lokale gebruiken, de Pono Pledge (eed voor behoud van land en mens hier). En een racebriefing met alle regels die hier tijdens de race gelden.
In de dagen voorafgaand aan de race is de stad overspoeld met atleten, zoveel fitte mensen bij elkaar, die de hele dag trainen op het parcours, zowel de pro's als de amateur atleten door elkaar. De stad ademt triathlon. De donderdags starten alle vrouwen aangevuld met enkele leeftijdsgroepen van de mannen. Ik zorg dat ik er de ochtend voor de start al bij ben zodat ik goed zicht heb op hoe het allemaal verloopt. Het is overweldigend, de pier het kanon schot en de duizenden atleten die van start gaan. Prachtig dat de vrouwen nu een eigen race hebben, mooi te volgen en zeer goede prestaties. Bij de vrouwen is het Chelsea Sodaro die met het lopen de slag slaat en als eerste over de streep komt, gevolgd door Lucy Charles en als 3e Anne Haug.
Een mooi opmaat naar mijn race dag.
Zaterdag 8 oktober
De wekker gaat al vroeg af omdat mijn start om 6.40 zal zijn. De vorige dag heb ik aan het eind van de middag de fiets in de wisselzone gebracht en staat alles op die locatie al klaar. Enkel nog even lucht in de banden en dan is het klaar. Ted brengt Anja en mij naar de start. Ik ben ruim op tijd, dat geeft rust en ruimte om te genieten van dit bijzondere moment. Alle gespannen atleten, de pro's er gewoon tussendoor, de vele vrijwilligers en het zeer strak georganiseerde geheel. Ruim voor tijd sta ik in het startvak 35-39 die als eerste na de pro's van start zullen gaan. Ik zie bijna alle pro's wel voorbij komen, dat zie je niet in veel sporten dat je tussen de pro's racet. In het vak ontstaan leuke gesprekken met andere atleten, triathlon is een sociale sport met veel respect voor elkaar. Na het kanon van de pro's is het nog 15' voor mijn start. 10 minuten voor de start kunnen we het water in. Dat is enorm druk met zoveel atleten tegelijk, de surfboard die voor de startlijn rond bewegen en op moment van start een kwartslag draaien zodat iedereen er langs kan.
Het zwemmen is zonder wetsuit, wel is een swimskin toegestaan, we zwemmen in de oceaan, met mooie deining in de golven. Het lukt me om bij een atleet in de voeten te zwemmen tot het keerpunt, Dit voelt prima en heb weinig last van de drukte gehad. Om het schip heen en daarna aan de andere zijde terug naar de pier. Dit voelt veel langer dan de heenreis en kan best aan de stroming liggen. Na 1.11 kom ik uit het water, dat is een prima tijd voor mij in deze omstandigheden. Via de wisseltent en rondom de hele pier dan naar de fiets. Het eerste stuk is een korte lus door Kona heen en weer en daarna de befaamde Queen K. highway, natuurlijk staat mijn supportcrew hier langs de kant! Dat motiveert enorm. De route loopt via bijna rechte weg langs de westzijde van het eiland naar het keerpunt in Hawi noordelijk. Het glooit enorm en Hawi ligt op 200m boven zeeniveau. Ritme vinden is lastig tegen de wind in steeds onderbroken door de klimmetjes. Er hangt nog wat sluier bewolking wat scheelt in de warmte op dit moment. Ik wordt door veel atleten in gehaald, maar haal zelf ook weer een aantal in. Het is wel goed mijn best doen om niet binnen de stayerzone te komen, af en toe komen er groepen voorbij. Maar zoals David ook al vermelde, ik hou liever de eer aan mijzelf. Ik moet zorgen dat ik nog redelijk fris het keerpunt behaal zodat ik de terugreis constant kan blijven fietsen en ook nog een marathon kan lopen. Rond het 70 km punt zie ik de pro's al terug komen, en krijg ik een glimp van de wedstrijd die zij hebben, dat gaat zo enorm hard. Prachtig om hier tussen te kunnen zitten. De klim naar Hawi hakt er best in en ik probeer rustig aan te blijven doen. Elke verzorgingspost weer bidons aanpakken en goed koelen. Na het keerpunt kan richt ik mij op de weg terug. Onderweg zie ik David nog en we groeten elkaar. Het eerste stuk is dalen, dat gaat hard. Daarna is het weer stuk klimmen, wat maakt dat er ineens weer veel warmte stuwing is. Ik merk dat het toch wel zwaar begint te worden en zoek naar de juiste houding en tempo. Ik zie Menno nog op de fiets en groet hem. De laatste 50km is erg zwaar ik moet 2 keer stoppen om een fles koud water over mijn hoofd te gooien, de hitte stuwt enorm. De fietstijd is niet snel maar ik richt me ook nog op een snelle marathon dus probeer goed van de fiets te komen. Bij het vliegveld met nog 15 km te gaan zie ik de pro's weer lopen, kan weer even kijken naar het verloop van de race. Zo knap hoe zij die wedstrijd uitvoeren in deze omstandigheden. Door het dorp naar de wisselzone toe, ik ben blij dat ik er ben. Na het neerzetten van mijn fiets naar de wisseltent, daar krijg ik een ijskoude handdoek in mijn nek, heerlijk, ik zie David en roep naar hem. Even goed verzorgen en dan op pad naar mijn marathon doel. Vooraf heb ik bedacht dat ik onder de 3 uur wil lopen, wetende dat het ambitieus is maar de moeite waard te proberen. De eerste 6 km gaan best in goed tempo en volgens plan, dit stuk langs de boulevard Ali'i Drive is vol met mensen en ook warm, na het keerpunt moet ik toch mijn tempo wat aanpassen om niet te warm te worden. Ik stel mijn plan wat bij en laat de tijd los, gezien de toenemende warmte begint het doel te finishen zich meer naar de voorgrond te verplaatsen. Ik ga van post naar post en blijf goed koelen. Als ik weer omhoog loop om het dorp te verlaten komen de eerste pro's naar beneden om te finishen in recordtijden, de nummer 1 heb ik al gemist maar zie de strijd om de plekken daarna allemaal voorbij komen. Het stuk naar het vliegveld toe is lang en licht omhoog lopend. Ik val terug op basis tempo van 4.30 maar neem bij de posten veel tijd voor koelen en verzorgen. Voor het vliegveld is de afslag naar de kust, naar het befaamde parcours gedeelte 'the natural energy lab" aan weerszijden lava op een heen en terug stuk in de zon. Hier zie ik David ook weer, ook al is het zwaar hij gaat nog steeds goed. Eenmaal weer op de Queen K. highway terug bedenk ik het tempo wat hoger te leggen. Dat slaagt me voor 3 kilometer en daarna ben ik kapot, niet helemaal de juiste keuze...kort weer even koelen en door. De overbrugging naar de volgende post is 3,5 kilometer. Dit stuk viel me erg tegen en was zwaar, hopende op verkoeling bij de post, helaas geen ijswater meer. Focus op de finish en doorgaan. De laatste 3 kilometer is weer in het bewoonde gebied, afslag naar beneden. Ik zit tegen kramp aan in mijn kuiten, pas mijn afwikkeling wat aan zodat ik kan blijven rennen. Ik zie mijn ouders nog bij het ingaan van de laatste kilometer. Dan naar beneden en rechtsaf Ali'i drive op richting de finish. Onder de boog door waar mijn naam met krijt staat en dan het tapijt op. Ik pak de Friese vlag van Yldau aan en loop er mee over de Finish. Trots en blij dat ik er ben. Na de streep wordt ik door 2 vrijwilligers opgevangen die met mij mee lopen naar de verzorging. Er zijn zoveel betrokken en enthousiaste vrijwilligers dat maakt dit evenement ook tot een goed geheel.
Ik krijg mijn shirt en medaille en voeg me daarna in het verzorgingsgedeelte waar ik met een aantal andere Nederlandse atleten de calorieën weer aanvul.
Daarna vlot naar mijn crew, wat een dag en wat een belevenis. Overstijgt mijn verwachtingen, dankbaar dat ik in de gelegenheid ben hier te mogen en kunnen deelnemen. Onvergetelijk. Ik wil mijn supportcrew bedanken voor het meegaan in dit avontuur, de reis, de dag, maar ook alle andere momenten voorafgaand aan deze race. Ted voor het doen van je belofte 5 jaar geleden mee te gaan mocht het er ooit van komen. Yldau, inspringen in de reis en beleving van deze sport en de vriendschap. Mijn ouders voor het meegaan naar deze zijde van de wereld, het meebeleven van de race en de ondersteuning. En natuurlijk Anja, of we samen trainen of dat je mij de gelegenheid geeft mijn eigen ding te doen. Dat is KU LIKE!
Mijn sponsoren Runpoint, Mizuno en Studiosmids. Ik kan altijd rekenen op ondersteuning als het nodig is, en dat ook al vele jaren. Nu voorafgaand aan de race met shiny nieuwe Mizuno Rebellion en natuurlijk de supportcrew shirts!
Stefan Rorije mijn trainer en coach, helaas was je niet mee, voor al je geduld de jaren. Samen bouwen aan het verbeteren van de balans dagelijks zodat prestaties kunnen volgen. Het blijft zo mooi en bijzonder dat we elkaar hierin weten te vinden en zo goed begrijpen. Enorm bedankt daarvoor.
Daarnaast wil ik iedereen bedanken die in aanloop, tijdens en na afloop mij overspoeld heeft met lieve berichten. Het voelt heel bijzonder dat er zoveel mensen met mij meeleven hier en daar blijk van geven. Ik hoop jullie terug in Nederland de verhalen te kunnen vertellen.
Hieronder nog wat foto's en filmpjes van de belevenis. Deels gemaakt door de supportcrew van David!