Eventyrlysten bij de Norseman!

Let op longread!

Bijzonder hoe het met doelen in het leven kan werken. Dat wanneer je jezelf verbind aan een doel wat voor jou belangrijk is, dat andere mensen zich aan jou beleving rond dit doel gaan binden. Maar net zo bijzonder dat je zelf ook gaat binden aan mensen die op weg zijn naar hetzelfde doel of deze weg al eerder bewandeld hebben.

De afgelopen week heb ik veel nieuwe mensen ontmoet, die met hun verhalen mijn beleving rondom de Norseman hebben doen groeien.

De Norseman is een totaal beleving en raakt diep. Het is een wedstrijd maar toch blijft het gevoel van avontuur steeds boven drijven. De Noren hebben mooie woorden in hun taal, het woord eventyrlysten* voelt wel op zijn plek bij deze racebeleving. (*onderaan een verklarende woordenlijst)

Perspectief; vorig jaar was de Kona pier op Hawaï samen met het klimaat en de historische atmosfeer een plek die vanuit triathlon perspectief voelbaar veel indruk heeft gemaakt. Daarin doet de kade in Eidfjord niet onder met dat deze geflankeerd wordt door immense rotswanden, ook de route om hier te komen geeft veel prijs van alle elementen die Noorwegen en daarmee de Norseman te bieden heeft.

Voorafgaand aan de racedag.

Via een facebookgroep worden atleten en crew al maanden lang met elkaar in contact gebracht. Ruimte voor het stellen van vragen, maar ook voor de crew om steeds weer de nodige info op een goede voorbereiding aan te leveren. Zo maken we kennis met Bent Olav Olsen, kale kop, noorse baard, vriendelijke lach, gepassioneerd betrokken crewlid vanaf het eerste uur. Gedurende de hele week is Bent overal te zien en altijd is er even contact. Het Noorse woord voor een persoon als Bent is ildsjel. In het kleine dorpje Eidfjord (<1000inw) druppelen de dagen steeds meer atleten binnen, niet veel aangezien er maar een ruime 300 startplekken zijn. Er is een voorprogramma vanaf woensdagavond. De crew ontmoeting en film avond. Samen Norseman filmpjes kijken van vele eerdere edities.

De donderdag een ochtend zwemsessie in het fjord, aansluitend koffie met deel van de Nederlandse delegatie. Ook dit zijn leuke ontmoetingen omdat je elkaar niet kent maar wel allemaal aan de voet staat van dezelfde voor NLers niet te overziene uitdaging.

Gelukkig is er dezelfde dag nog een workshop voor atleten en supportcrew voor het veilig begeleiden van de atleet.

Er zijn onderweg geen verzorgingsposten van de organisatie, je bent als atleet verplicht zelf een verzorgingsteam te hebben van max 2 personen.

In de middag volgt de inschrijving waarbij ook de verplichte benodigdheden voor de rugtas die mee de berg op moet gecontroleerd worden. Zelfredzaamheid en veiligheid zijn belangrijke elementen tijdens deze race.

Het avondprogramma is het jubileum voor het 20 jarige bestaan van de Norseman. Hårek vertelt zijn verhaal als aanstichter van deze race. Zijn passie voor triathlon, het begrip friluftsliv en de verbinding met Bent. Van de eerste editie is door de noorse tv een compilatie gemaakt. Waarin ook een andere hoofdrolspeler van deze week Fredrik te zien is. Dit verhaal in combinatie met de beelden verankeren voor mij de basis van deze mooie sport. Het aangaan van de persoonlijke uitdagingen, en het samen met anderen beleven, hier hoort het woord kos bij.

De avond wordt afgesloten met een gesprek op het podium met 2 voudig winnaar Jon Breivold en Sebastiaan Kienle, afscheidnemend pro atleet en uitdager van Jon. Met veel respect voor elkaar laten zij zien dat het ondanks het wedstrijd predikaat draait om Janteloven. Je bent zo goed als je supportcrew met jou is, de omstandigheden die voor iedereen gelijk zijn.

De vrijdag, dag voorafgaand aan de wedstrijd is vooral klaar maken van spullen, wachten, verplichte wedstrijd briefing, en rusten.

De spanning loopt wel wat op voor mij. We hebben de hele week mooi weer gehad, iets wat absoluut niet Norseman stijl is, de voorspellingen zijn niet slecht maar tevens wel met regen en mogelijk onweer.

Benodigdheden; voor de supportcrew heb ik tassen klaar gemaakt die nodig zijn gedurende de race. Een tas voor na het zwemmen, fietskleding, extra setjes voor als het regenachtig en koud is. Verplicht is verlichting op de fiets, reflecterend hesje en de rugzak voor de beklimming op de Gaustatoppen. Aangezien we van A naar B racen moet de supportcrew ook alles meenemen gedurende de race. Er zijn strikte regels betreft de verzorging, die ook nodig zijn voor de veiligheid. Anja & Stefan vormen mijn crew gedurende de dag. We bespreken de te verwachten situaties en wat te doen. Ook voor hen is het een zeer spannende dag met logistieke uitdagingen.

Racedag

1.30 in de nacht de wekker gezet. De laatste spullen inladen en om 2.15 in het holst van de nacht vertrek richting de wisselzone. Tegen 3 uur zijn we daar en parkeren om de spullen vanuit de auto naar de wisselzone te brengen. Klaar zetten en klaar maken om voor 4 uur de ferry te betreden. Het moment van oplopen op de ferry is spannend. Het achterlaten van de supportcrew. Alleen met atleten en organisatiecrew op het schip. Er wordt nog een persoonlijke foto gemaakt. Op het schip is het vooral gespannen afwachten. Om 3.40 onder de koude straal water op het dek staan om alvast te wennen aan de temperatuur van het water. En dan de klep open om 4.50, de sprong is spannend het donkere water in. Tot de start is het nog wel 200/300m zwemmen. Ik ben er bijna als de hoorn van de ferry klinkt als startschot. De temperatuur van het water valt me reuze mee. De afstand voelt heel ver, de haven komt weinig dichterbij. De schijnwerper waar we op af zwemmen blijft ver weg. Hoe dichter bij de haven hoe kouder het water wordt. Na het ronden van de boei in de haven is het nog een kleine 500m zwemmen.

In 1.13 kom ik uit het water en ben er niet ontevreden over.

Anja staat me in de wisselzone al op te wachten en mag me helpen verkleden. Niet te gehaast om wel met voldoende kleding op pad te gaan.

Op naar onderdeel 2 van de triathlon. De eerst paar kilometers zijn vlak. Daarna is het gelijk al klimmen. Door de tunnels in de bergen, over de oude wegen met hier en daar een gat. Ik haal veel atleten in, het is zwaar. Veel lichter schakelen lukt niet meer. Enkel power geven is wat me rest. Hoewel het klimmen niet slecht gaat voel ik wel dat ik vandaag geen superbenen en power heb. Het besef dat het nog een lange dag gaat worden daalt gelijk in. Het klimmen blijft doorgaan en voelt eindeloos. Van zee niveau tot 1200m, van kilometer 4 tot ongeveer 30. Binnen de eerste 20km ben ik al misselijk en voeding komt er weer uit. Lastig maar niet ernstig. Mijn supportcrew staat op km 24 voor de eerste keer. Fijn om ze weer te zien. Nu het gedeelte over de prachtige Hardanger vidda, ook hier niet vrij van klimmen en wat lichte wind. De temperatuur is een stuk lager dan in Eidfjord en meer wind. Richting Geilo afdalen waar mijn ouders staan aan te moedigen. Na Geilo staan er 3 klimmen van steeds 3 à 4 km met stijging van 7%. De laatste klim is Immingfjell een pittige klim van 7km 7-10%.

Het beste is er allang af, sinds 90km is het toch al wel wat overleven. Ik heb me ingesteld op de klimmen, maar tussen de klimmen is het nauwelijks vlak. Dat is mentaal wel pittig. Het leuke is steeds onderweg dezelfde atleten tegen te komen en daarbij ook steeds de supportcrews. Schept toch een band. Bovenop Immingfjell is er weer een vlakte van kleine 10km. Hier staat een koude wind en ondertussen is het hard gaan regenen. Een van de memorabele momenten is dat ook hier in een desolaat landschap er nog steeds mensen staan in weer en wind. Op km 152 staan Stefan en Anja nog een keer met een jasje om aan te trekken voor de lange afdaling van 28km naar de wisselzone toe.

Ik stort me naar beneden in de regen. Bij de haarspeldbochten even voorzichtig en dan weer gas. Het wordt er niet warmer op, maar de kilometers vliegen voorbij op deze manier.

Anja en Stefan komen mij in de afdaling voorbij om op tijd in de wisselzone te komen. Dat slaagt ze net (1 minuut later ben ik er ook) dus haasten voor hen.

Bij de wissel nog support van Wiebe met zijn gezin. Een super leuke verrassing en enorm helpend. Nu door naar het 3e onderdeel, hardlopen. Door het fietsen zijn de benen al behoorlijk leeg. Het lukt me de eerste 5 km nog een redelijke pace te pakken. Daarna komt de klad er in. Ik kan wel rennen maar niet pushen (of eigenlijk is gewoon rennen al pushen)

Het parcours is een meanderende weg van 25km met wat lichte glooiingen. Onderweg mijn supportcrew en ook een keer Anna Jetske en Saar. Ik lig ergens rond plek 30. Onderweg krijg ik te horen dat we de top niet op kunnen ivm onweer. Dit was in de wedstrijdbriefing al benoemd. En als het eenmaal gesloten is dan blijft dat ook zo.

Bij 25 km zijn we onderaan Zombiehill aangekomen, die naam laat weinig te raden over.

800 hoogte meters in 7 km omhoog is dodelijk…

Het lukt me enkele stukken te rennen maar het grootste gedeelte wandelen. Mentaal vraagt dit veel van me. En dan te bedenken dat het weer op dit moment nog prima is.

Het perspectief van deze sport blijft altijd dat je weet dat het onderweg zwaar wordt en jezelf altijd een keer tegen komt. Dit gaat voorbij en is met doorgaan en blijven eten wel te overkomen. Dat zet mij altijd aan het denken dat het voor sommige mensen in het leven anders is. Dat ze pijn en tegenslag tegenkomen die permanente sporen achterlaten en bestaanszekerheid in de weg staan.

Op 32,5 km het punt dat Stefan met mij meeloopt. Ik mag wel naar het hek aan de voet van de Gaustatoppen. Dat is nog 5km heen en daarna weer terug. Mentaal pittig omdat ook na 32,5 het nog steeds klimmen is. Samen met Stefan lukt het wel meer te gaan rennen. Bij het 37,5km punt vindt geen tas controle plaats omdat we niet de top op gaan. De terugreis lukt het weer wat cadans te pakken en daarmee mijn benen wat te ontspannen. Ik weet het tempo zelfs tot onder de 4’ per kilometer te brengen. In de laatste kilometer zelfs nog een andere atleet in kunnen halen. Vlak voor de finishlijn de Friese vlag uit de tas en finish.

Een enorm voorrecht hier te mogen starten en te racen. Ondanks dat we de berg niet op mochten een waar avontuur. Eindeloze credits voor de organisatie crew, het maken van lastige keuzes maar zo dicht bij de puurheid van onze sport. Gelijkheid als basisbeginsel, het enige onderscheid dat er gemaakt wordt is het zwarte of witte finishers shirt. Dat voornamelijk op cutoff tijd op basis van veiligheid gemaakt wordt.

Bij de streep wachten mijn ouders en Anja op mij. Dankbaarheid dit te mogen doorstaan. Verreweg het zwaarste wat ik tot nu toe gedaan heb.

Hier het verslag van de Norseman organisatie:

https://nxtri.com/2023/08/07/roars-from-mt-gausta/

Hier de uitslagen:

https://nxtri.app.box.com/s/hoew2nmewh099plxauvq2f894yte3k1p

Na de finish nog wat medische onderzoekjes, ik neem deel aan onderzoek naar duursport en gezondheid. Waar de Norseman ook veel belang aan hecht.

De dag na de race

Ik mag mijn zwarte shirt ophalen en daarnaast het afsluitende medische onderzoek doen. Er vind een bescheiden ceremonie plaats voor de winnaars. En de class of 2023 gaat met elkaar op de foto.

Als Nederlandse delegatie ook nog een kiekje.

Het avontuur is over en het voelt als het einde van een prachtig schoolreisje met alle hoogte en diepte punten.

Dankbaarheid voor de totale organisatie die de passie en puurheid van de sport heel hoog in het vaandel heeft. Moeilijke keuzes durft te maken, meedoet en geniet, zichzelf zijn en zoveel verbinding en gevoel van vriendschap bieden.

De class van 2023, voor het aangaan en finishen van deze beproeving. Diep respect voor iedereen.

De Noren als volk en supporters. Prachtig hoe sport en landschap samenvallen. En je dicht bij je eigen vaardigheden brengen.

Mijn supportcrew Anja en Stefan. Zonder jullie was het niet gelukt. Jullie hard zijn voor mij helpt om mijn softe kant de kop in te drukken en bij mijzelf te blijven. Daarnaast jullie mededogen wat me kracht geeft door te gaan. De grillige afwisselingen die jullie aan mij weten af te lezen. Bereid zijn mee te doen wat nodig is.

Ook de supporters aan de zijlijn, Auck & Willem, AJ en Saar zo fijn dat jullie onderdeel hebben willen zijn van dit avontuur in Noorwegen.

Niet in Noorwegen maar wel van grote waarde:

Hielke, elke week een foto en de gedeelde passie in de sport. Peter van Newspeed voor het tijdig weer goed krijgen van mijn fiets. Wytske Topfysio Wommels voor het lastminute behandelen van mijn pijntjes. John Runpoint Leeuwardenvoor de ondersteuning in de aanloop met mooie gesprekken, materiaal, het leven en alle gedeelde factoren. Je bent met je winkel echt een verbindende factor in de sport. Het is mooi daar onderdeel van te mogen zijn. Samen met Mizuno voor het leveren van materiaal. En natuurlijk Studio Smids, Wybo & Annemiek, voor het mogelijk maken om mijn verhalen te kunnen delen met iedereen.

Artrokinesioloog Rorije, Stefan voor het behandelen van mijn lijf, mij als persoon, de trainingsschema's, veel geduld, vriendschap en de ervaringen voor het leven.

Alle anderen voor de aanmoedigingen en gesprekken vooraf, berichten achteraf en alles daar omheen.

*verklarende woorden lijst:

(Bron: Visitnorway.nl)

Eventyrlysten – Avontuurlijk! Mensen die eventyrlystne zijn, zijn niet vies van een uitdagend avontuur. Dat hoeft niet gevaarlijk of riskant te zijn - het kan ook betekenen dat je zin hebt om iets nieuws te proberen of naar een unieke plek te reizen.

Ildsjel – Iemand die zich hartstochtelijk, 100% en helemaal vrijwillig inzet voor een bepaald doel, bijvoorbeeld voor een plaatselijke sportclub. Ze maken andere mensen in de lokale gemeenschap blij, zorgen voor enthousiasme en er wordt tegen hen opgekeken.

Friluftsliv – 'Buitenleven'. Het concept is net zo Noors als langlaufski's en wollen truien. Alles wat te maken heeft met het buitenleven is friluftsliv.

Kos – Het geluksgevoel dat op komt borrelen als je je op je gemak voelt, warm bent en het samen met anderen gezellig hebt. Zeg je kos, dan kunnen Noren zich daar van alles bij voorstellen. Van een gezellig samenzijn rond een kampvuur of met je partner lekker tv kijken tot skiën in de bergen met je best maten.

Janteloven – Denk je dat je beter bent dan een ander? Vergis je niet! Janteloven (de Wet van Jante) van de Deens-Noorse schrijver Aksel Sandemose beschrijft een aantal maatschappelijke regels die het belang van conformiteit benadrukken en individualiteit in de weg staan.