Een winter lang wachten....

De triathleten winter is normaal gesproken een prima drukke winter. Op basis van de wedstrijden bepaal je een geschikte voorbereiding en begin je aan de opbouw.

Alle belangrijke wedstrijden van 2020 zijn doorgeschoven naar 2021, de onzekerheid blijft over het werkelijke van start gaan van het seizoen. In normale situatie niet heel erg, er moet toch eerst veel getraind worden voordat je wedstrijd klaar bent. Nu is het anders; mijn motivatie is hoog, ik heb vorig jaar niet kunnen racen waar ik graag in goede vorm wilde verschijnen. Dus staan er nog vele gevoelshokjes open. Met mooie lange trainingen en zelfbedachte races toch de winter ingegaan. In december het zwemmen weer opgepakt, meters maken, techniek en coördinatie trainen om de routine van trainen weer op te pakken. Helaas zwembaden weer dicht, zwemtraining valt weer stil. De voldoening en bouwfase staan op basis van gevoel onder druk.

Normaal Met het oog op de horizon is trainen een must, bijna elke training kent het gevoel van raak zijn en draagt bij aan glorie aan de horizon.

Zomer 2020 De horizon is nog ver weg, en er trekt mist op, elke training staat in het doel van beter worden of het vervolgen van de vorige, want als de mist weg trekt kan de horizon daar zijn.

Begin 2021 De horizon is waar de horizon is en dus altijd ver weg, de werkelijkheid staat er altijd tussen in, dat kan mist, een muur, een berg of zelfs een grotere weerstand zijn, de horizon is daar.

Visie Werken aan mijzelf om de vele obstakels op mijn pad aan te gaan, doorleven en blik richting de horizon behouden.

Mijn horizon is niet de horizon van de ander, mijn glorie is niet de glorie van een ander.

Waar ik mijn horizon na streef, streeft een ander de hare na.

Waar kan ik de ander helpen om glorie te vinden aan de horizon, zonder daarbij mijn eigen glorie te laten schieten. Dat is mijn zoektocht in een winter lang wachten. Want waar ik de horizon van een ander zie, heeft de ander de kans de mijne te zien. Daar waar we elkaars horizon zien hoeven we niet meer te wachten maar kunnen we weer trainen.

Mijn wens vanaf nu is dat anderen vertellen hoe hun horizon er uit ziet, zodat ik hem kan zien en aan kan sluiten bij de reis vol weerstand en met glorie. En dat anderen mijn horizon proberen te zien en waar ze willen met mij mee reizen, zonder dat ze de horizon voor mij willen bepalen.

Een open vizier vooruit, niet angstig om te falen of risico te lopen, bereidwillig om te kiezen en consequenties te aanvaarden, en vooral niet de horizon van een ander wegnemen maar met de ander de horizon te bundelen.

Mijn wachten is reeds voorbij, ik ben weer begonnen richting mijn horizon, en niet alleen. Wil je mee, je bent welkom om aan te sluiten waar je kunt. In alle andere gevallen zien we elkaar toch wel aan de horizon.